هـنـــر پیامبر این بود که از ...
هـنـــر پیامبر این بود که از ...
جهت مراجعه به مرجع متن، یا عنوان اصلی، به پیوند فوق اشاره کنید
بسم الله الرحمن الرحیم
حجت الاسلام والمسلمین دکتر محمدجواد حجتی کرمانی ، محقق و نویسنده :
قرآن کریم آیات فراوانی در نعت حضرت رسول اکرم (ص) دارد. «و انک لعلی خلق عظیم» در این آیه خداوند پیغمبر را دارای خلق عظیم توصیف کرده است. آیات دیگر این اخلاق را به صورت عینی مطرح کردهاند. آنجا که میفرماید: «این رحمت خدا بود که تو در برابر این مردم نرم شدی که اگر درشتخو و دارای قلب سختی بودی مردم از دور تو پراکنده میشدند.» این آیه نشان میدهد که حضرت رسول در مدت دعوت خود با نرمش فوقالعاده با مخالفان و دشمنان برخورد میکردند. چون با دوست، همه نرمخو هستند. اما مهم نرمی با دشمنان و جاهلان است که پیغمبر برای جلب مردم جاهل هیچ سلاحی را برندهتر از اخلاق خوب و نرمش در گفتار و رفتار سراغ ندیدند.
« لقد جائکم رسول من انفسکم». این آیه هم اوصاف پیامبر را ذکر میکند که اولاً پیامبر از میان همین مردم برخاسته و ثانیا در رنجها و گرفتاریهای مردم شریک بوده است، چون میفرماید بر پیامبر خیلی سخت میگذرد وقتی مردم در رنج میافتند و این یعنی شریک غم و اندوه مردم بودن و این دغدغه مردم در حضرت رسول به حد افراط رسیده و حتی دلسوزتر از خود مردم در حال آنها بوده است.
به موجب آیه کریمه: «لقد کان لکم فی رسولالله اسوه حسنه» یعنی پیامبر اسوه و به تعبیر امروزی الگوی شما است. البته این کلام قرآن به این معنا نیست که ما نمیتوانیم این اخلاق را دارا باشیم ـ البته در سطحی مثل پیامبران نمیتوانیم ـ ولی باید از این مکتب درس بگیریم و هر درصدی را که در توان داریم از سیره آن بزرگواران اخذ کنیم و به کار ببندیم.
پیامبر وقتی مکه را فتح کردند به تمام دشمنان عفو عمومی دادند و خانه ابوسفیان که سرکرده محاربین و از دشمنان خونین ایشان بود را به عنوان خانه امن معرفی کردند، در حالی که در عرف آن روز میتوانستند تمامی آنها را به عنوان غنیمت جنگی بگیرند و کسی بر ایشان خرده نمیگرفت، چون قانون عرف چنین بود اما بخشش هنگامی لذتبخش است که فرد بخشنده در قدرت و شکوه باشد و پیامبر در مقام یک فاتح و در اوج قدرت این کار را کرده، در حالی که سران و سلاطین در جنگها هنگامی که فتحی به دست میآوردند، در از بین بردن دشمن درنگ نمیکردند. فرق فاحش ما با پیغمبر اکرم (ص) و جانشینان آن حضرت - که اکثراً به آن توجه نمیکنند یا خود را به تغافل میزنند ـ این است که آنها تخصص و هنرشان این بود که از دشمنان دوست بسازند، اما ما متخصصیم که از دوست، دشمن بسازیم.
تهیه وَ تدوین : عـبـــد عـا صـی