در دوران بـــرزخی ...

هشت سال تمام مردم ونخبگان مردمی هزینه دادند تا بالاخره آسیبهای ویرانگر رویکرد مدیریتی "تزریق به اقلیت درجهت مهار اکثریت"یا همان رویکرد" پرورش نخبگان تبهکار برای مدیریت جامعه"  که اوج چنین تفکر پوپولیستی ونقابدار دردولت دهم نمود های آشکاری داشت ، حالا دردولت یازدهم برخلاف قول و وعده های داده شده به مردم !، دوباره همان باندگرایی نخبگان مشکلمدار وتصمیم گیری اطرافیان شیک پوش بی درد که تنها بجز رویکرد تملق وبله قربان گویی خاصیتی ندارند ،کم کم بوی جریان انحرافی نوینی  را به مشام می رساند ،همان جریان وتیمی که تادیروز هیچ اثری ازآنها درمبارزه با دروغ گویان اقتصادی وسیاسی نبود وبلکه درمواقعی که وزیر اقتصاد زوربلد اسبق درزمان استیضاح نمایشی مورد نقد نخبگان مردمی بودند ،همین تیم شیک پوش مدعی عدالت وتوسعه چسبیده به دولت تدبیر وامید  دستورحذف نظرات ودیدگاههای مردمی را ازتریبونهای نوشتاری ورسانه ای خود می دادند .

بنده نمی خواهم دوباره شعارها ووعده های انتخاباتی آقای روحانی را دراینجا لیست نمایم که بفرموده امام راحل (ره) "عالم محضرخداست و...".

بنده می خواهم بگویم که من شهروند بخاطر انتقاد ازبساط استبداد سیاسی ومدیریتی هشت سال گذشته خیلی هزینه دادم وزمانیکه نام روحانی را درصندوق باذکربسم اله ..می انداختم ،باورم این بود که این روحانی واقعا" روحانی است وهمچنانکه خودبارها درمحضرخدا تاکید کرده اند دولت راستگویان را مدیریت خواهند نمود .

بنده به عنوان یک دوست ونه معترض ومخالف دولت تدبیر وامید، به دلایل زیر درمورد حیات دوباره سیاسی افراط گرایان نقابدار نگران می شوم ونه تنها امیدم اهسته اهسته بی رمق می شود بلکه ظن بی اعتمادی به دولت مردان  جدید تاروپود وجودم را آزار می دهد وبنده بااین یادداشت می خواهم به حرمت رایی که به روحانی به عنوان تکلیف شهروندی ادا نمودم درباره حقوق وانتظارات خودنیز مطالبی را یادآوری نمایم که اگرخدای نکرده همچنان به آسیبهای زیر توجه نشود مطمئنم ویک درصدهم احتمال خطا نمی دهم که مردم عنقریب خواهند گفت صدرحمت به احمدی نژاد!.

الف- مهمترین عاملی که مردم را رنج می داد وعده های دروغین مدعیان عدالت اسبق بود که راست راستی به تریبون نگاه می کردند وباگستاخی تمام دروغ را عین حقیقت به مردم القاء می نمودند ،غافل ازاینکه تکرار دروغ نه همیشه ونه درهرفرهنگی توان مشتبه نمودن حقایق باباطل را نخواهدداشت وبلکه به انباشت نفرتها منجرخواهد شد.

حالا دولت راستگویان وعده های به مردم داده است اگر خدای نکرده بازهم باگذشت زمان وعده ها فراموش شود ،دیگرمردم ازدیانت روی گردان خواهندشد ،چراکه اگرمردم احمدی نژاد راتحمل کردند همچنان ساختارنظام را واسلامیت نظام راقبول داشتند واگر روحانی خطاهای احمدی نژاد را تکرارکند مستقیم روحانیت آسیب خواهد دید .

دراین مدت سپری شده ازعمردولت یازدهم ،هرچند تبلیغ آرامش وامنیت روانی رویکردغالب می باشد ولی درعمل ریشه وعلل واقعی ظلم واستبداد رها شده است مثال کارکرد آقای روحانی دراین حوزه ،شبیه دکتری است که بیماری خطرناکی را تشخیص می دهد ولی یاامکان عمل جراحی وترمیم ندارد ویااینکه خدای نکرده ....

اینکه مرتب بگوییم مردم به آرامش نسبی رسیده اند وامنیت روانی مردم تامین شده است ولی درعمل علل واقعی را توجه نداشته باشیم همین آرامش تبلیغی وصوری القا شده نیز بزودی رنگ خواهدباخت وقایع برمردم آشکارترخواهدشد .

تقریبا" هفته ای یکبار آن برادر قاضی به هربهانه حق وناحقی ،ازتداوم بگیروببند فتنه گران!(مخافان احدی نژاد نه نظام) سخن به میان می آورد انگارکه یادشون رفته هفت روز مانده به اتمام وزارت خویش خودشون نیز ازمنظر دولت اسبق به عنوان ....کنارگذاشته شدند حالا همین برادر که خود ازنزدیک با دروغ گویان وفرصت طلبان شناخت داشته ،می آید هفته ای یکبار ازسران فتنه وجریان فتنه و... سخن میراند.

آیا یکی ازانتظارات غالب مردمی که به روحانی رای داده بودند این نبود که مخالفین ومنتقدین را فتنه گرخطاب نکنیم؟

من هم اکنون دولت یازدهم را نقد می کنم آیارواست باتداوام همام رویکرد مدیریتی چماق وهیاهو من شهروند را به ستاربهشتی دوم بدل نمایند ودرآخرهم بگویند مخش تاب برداشته بود؟!

نتیجه کلام اینکه فرهنگ مدارا وشعورشهروندی هنوزهم ازسوی برخی مسئولین تهدید می شود وهنوزهم جماعتی دوست دارند با بالا نگهداشتن پرچم عثمان (چماق فتنه) مردم رابترسانند تا حرف دل خویش را با بانظام درمیان نگذارند ومن تداوم این رویکرد را هم برای نظام وحاکمیت وهم دولت تدبیر وامید خطر جدی تشخیص می دهم.

محصورین ورهبرانی که دربین مردم محبوبیت دارند وحداقل برای طیف قابل توجهی ازمردم قابل احترام می باشند هنوزهم دردادگاهی تشکیل نشده محکوم شده اند وتازه ازتداوم بگیروببندهم سخنها گفته می شود ،قطعا" تداوم چنین رویکردی دولت یازدهم را بامشکل مواجه خواهدنمود چه آقای روحانی بدانند ونتوانند این معضل را اصلاح کنند وچه ندانند وجریانهای چنین ناتوانیهای رابردولت تحمیل نموده باشند.

ب- دومین وعده آقای روحانی وعده های اقتصادی ورونق کسب وکاربود ،آقای روحانی بجای اینکه آسیبهای رویکرد من درآوردی وعوامفریبانه تزریق پول به جامعه (طرح هدفمندسازی یارانه که دراصل به طرح هدفمندسازی تورم وبیکاری تبدیل شده است ) رابررسی نموده باشند می فرمایند دولت چاره ای بجز ادامه مسیر گذشته راندارد و....

مومن خدا مسیرگذشته ویرانگر وخطرناک بود که مردم صدایشان درآمد وتورم نزدیک 60 درصدی که هیچ وقت هم گفته نشد برمردم تحمیل شد ،شاخص فلاکت باشتاب تندی فزونی گرفت ،رویکرد مدیریت اقتصادی استالینی حاکم گردید غافل ازاینکه درچنین فضایی شوری هم باشیم خواهیم پاشید و....

دیواربرداری درست این بود که بجای ورود به مرحله دوم حداقل یکسال آسیبهای گذشته را بررسی می کردید کاستیها راترمیم وویرانگریها راکنارمی گذاشتید وبعد فشاربراقشارمتوسط ومحروم تحمیل می کردید.

آقای روحانی چرابه فکرگرفتن مالیات ازطبقه مرفه جامعه نیفتادید تا کمبودهای پرداخت یارانه مرحله اول را جبران کنید وبجای آن مستقیم رفتید به عملیاتی سازی مرحله دوم؟

ج- یکی دیگر ازوعده های روحانی مبارزه بامفاسد اقتصادی وسیتمی بود که این مهم محقق نخواهدشد مگرآنکه سیتمهای ناظر سالمی داشته باشیم ،حالا مدیران نالایق وباندبازگذشته کم کم کنارمیروند ولی دوباره تیم دیگری جایگزین می شود که هیچ بعید نخواهد بود آنها هم دوباره به باندگرایی وتمرکزگرایی گرویده باشند.

راهکاردرست انتخاب مدیران اصل شایسته سالاری می باشد واینکه باانگیزه های انتقامی مدیران گذشته را کناربگذاریم همان فسادسیتمی هم تکرارخواهدشد ،خطرمدیریت درحوزه آسیب پذیری فساد باندگرائیها می باشد واینکه تیم شیک پوشی درحلقه دولت مدیریتهای اجرایی کلان را به سلیقه خود چینش نماید که این مورد خواسته وانتظارمردمی نخواهدبود.

یکی از ابزارهای مهم مبارزه بافسادسیستمی حمایت ازرسانه های مستقل وباپایگاه مردمی می باشد تا بی هراس ازباندهای قدرت وثروت آسیبها را به مردم گوشزد نمایند ولی دردوره نزدیک به یکساله شما حتی سایتهای مردمی فیلترشده( سایت آینده آنلاین) ازتداوم روشنگریها نومیدمی شوند وکنارمی کشند .

ازیک طرف مدیران شیک پوش جایگزین نقابداران گذشته می شود وازطرفی رسانه های مردمی وشجاع که انتظارهمکاری داشتند نومید می شوند ،حالا شما چگونه فسادسیستمی را می خواهید ازبین ببرید؟

د- یکی دیگر ازآسیبهای زجردهنده قبلی عوام فریبی وسفرهای استانی تبلیغی ونه اصلاحی بود ،متاسفانه شماهم بدتان نمی آید که مردم را به خیابان گردی بکشانید وشماسواره وانها پیاده هی بدوند بدوند تا مثلا"....

آقای روحانی چرا درممالک پیشرفته ازلحاظ اقتصادی وسیاسی روسای جمهورآنها مثل یک شهروند میروند هم بازدید وسرکشی می نمایند وهم هزینه اضافی برمردم خویش تحمیل نمی نمایند؟

ماتاکی مردم را به دنبال خودخواهیم کشید ،آیا وقت آن نرسیده که عوام فریبی را کنارگذاشته وبخاطرخدا بارویکرد مدیریت تخصصی و خدمت به سفرهای استانی مبادرت ورزیم؟

راهکاردرست جذب مردم وآنهم به صورت نهادینه توجه جدی به وجود احزاب مردمی وباسلایق متفاوت می باشد اینکه عوام فریبانی ازجریان بجای احزاب حرف می گویند بخاطراین است که آنها به آراء ونظر مردمی به رویکرد تزئینی نظر دارند وانتظارمردم ازشما به عنوان متولی تدبیر توجه جدی به حرمت احزاب باسلایق متفاوت می باشد طوریکه مرکزفراجناحی نظارت برکارکرداحزاب دردوره شما شکل گرفته باشد تا اگردردوره ای  افراط گرایان حاکم گشتند براحتی احزاب مخالف را قلع وقمع ننموده باشند.

مخلص کلام اینکه : سیاست خارجی اصلاح می شود ولی درسیاست داخلی نه تنها اصلاحی دیده نمی شود بلکه مردم کم کم می گویند که با آمریکا جورمی شوند تامردم را درفشاربگذارند،من عادت دارم شفاف حرف دلم رابگویم ومتاسفانه نه تنها بخاطر این ویژگی تحسین نشده ام بلکه هزینه های هم داده ام ،آقای روحانی کاری نکنید مردم بگویند صدرحمت به احمدی نژاد. والسلام

 تهیه وَ تدوین : عـبـــد عـا صـی 
 

 می‌گویند در جهنم مارهایی هست که اهالی محترم جهنم، از دست آنها به اژدها پناه می‌برند! و حالا من هم دچار چنین وضعیتی شده بودم. آن هم از دست یک جِغِله تُخس وَرپریده که نام باشکوه فریبرز را بر خود یدک می‌کشید. یک نوجوان 15 ساله دراز بی‌نور که به قول معروف به نردبان دزدها می‌ماند. یادش بخیر. در حوزه که بودیم یک طلبه بود که انگار از طرف شیطان مأمور شده بود بیاید و فضای آرام و بی‌تنش آن‌جا را به جنجال بکشاند. او هم اسمش فریبرز بود که به پیشنهاد استادمان شد: ابوالفضل! قربان آقا ابوالفضل(ع) بروم. آن بزرگوار کجا و این ابوالفضل جعلی کجا؟ کاری نبود که نکند. از راه‌انداختن مسابقه گل کوچک تا اذان گفتن در نیمه‌های شب و به راه انداختن نماز جماعت بدون وقت. بعد هم خودش می‌رفت در حجره‌اش تخت می‌خوابید و ما تازه شصت‌مان شست مان خبردار می‌شد که هنوز دو ساعتی به اذان صبح مانده است! کاری نماند که نکند. از ریختن مورچه‌های آتشی در عمامه‌مان تا انداختن عقرب و رتیل در سجاده نمازمان. در شیشه گلاب، جوهر می‌ریخت و وسط عزاداری و در خاموشی روی جمعیت می‌پاشید.
اما ابوالفضل جعلی در برابر کارهای این فریبرزخان، یک طفل معصوم و بی‌دست و پا حساب می‌شد. کاری نبود که فریبرز نکند. مورچه جنگ می‌انداخت؛ به پای بچه‌های نماز شب خوان زلم زیمبو می‌بست تا نصفه شب که می‌خواهند بی‌سروصدا از چادر بروند بیرون وضو بگیرند، سر و صدا راه بیفتد؛ پتو را به آستر و دامن پیراهن بچه‌ها می‌دوخت؛ توی نمکدان تاید می‌ریخت و هزار شیطنت دیگر که به عقل جن هم نمی‌رسید. از آن بدتر، مثل کنه به من چسبیده بود. خیر سرمان بنده هم روحانی و پیش‌نماز گردان بودم و دیگران روی ما خیلی حساب می‌کردند. اما مگر فریبرز می‌گذاشت؟
اوایل سعی کردم با بی‌اعتنایی او را از سر باز کنم. اما خودم کم آوردم و او از رو نرفت. بعد سعی کردم با ترشرویی و قیافه عصبی گرفتن دورش کنم؛ اما کودکی را می‌ماند که هر بی‌اعتنایی و تنبیه که از پدر و مادر می‌بیند، به حساب مهر و محبت می‌گذارد. در آخر در تنهایی افتادم به خواهش و تمنا که تو را به مقدسات قسم ما را بی‌خیال شو و بگذار در دنیای خودم باشم.
اما با پررویی درآمد که: حاج آقا، مگر امام نگفته پشتیبان روحانیت باشید تا آسیبی نبینند؟ خب من هم هواتو دارم که آسیبی نبینید!
با خنده‌ای که ترجمه نوعی از گریه بود، گفتم: برادرجان، امام فرموده‌اند پشتیبان ولایت فقیه باشید، نه من مادر مرده! تو رو جدت بگذار این چند صباح مانده تا شهادت را مثل آدمیزاد سر کنم.
اما نرود میخ آهنین در سنگ!
در گردان یک بنده خدایی بود که صدایی داشت جهنمی، به نام مصطفی. انگار که صدتا شیپور زنگ‌زده را درست قورت داده باشد. آرام و آهسته که حرف می‌زد، پرده گوشمان پاره می‌شد، بس که صداش کلف و زمخت بود. فریبرز، مصطفی را تشویق کرد که الا و بالله باید اذان مغرب را تو بگویی!
مصطفی هم نه گذاشت و نه برداشت و چنان اذانی گفت که مسلمان نشنود و کافر نبیند! از الف الله‌اکبر تا آخر اذان، بندبند نمازگزاران مقیم سنگری که حسینیه شده بود، لرزید. آن شب تا صبح دسته جمعی کابوسی دیدیم وحشتناک و مخوف! تنها دو نفر این وسط کیف کردند. آقا مصطفی، اذان‌گوی شیپور قورت داده و فریبرزخان!
از آن به بعد هرکس که به فریبرز می‌خواست توپ و تشر بزند، فریبرز دست به کمر تهدیدش می‌کرد که: اگر یک‌بار دیگر به پر و پایم بپیچی به مصطفی می‌گویم اذان بگوید!
و طرف جانش را برمی‌داشت و الفرار!
مدتی بعد، صبح و ظهر و غروب صدای رعب‌آور اذان آقای شیپور قورت داده قطع نشد! پس از پرس‌وجو و بررسی‌های مخفیانه فهمیدم که فریبرز به او گفته که حاج‌آقا از اذان گفتنت خیلی خوشش آمده و به من سپرده به شما بگویم که باید مؤذن همیشگی گردان باشید!
و این یکی از برکات فریبرز بود که دامن ما را گرفت. مدتی نگذشته بود که فریبرز یک بلندگوی دستی از جایی کش رفت و آن را به مؤذن بدصدا داد که بگذار عراقی‌ها هم از صدایت مستفیض شوند، این‌طوری حیفه! و از آن به بعد هر وقت که صدای اذان از بلندگو بلند می‌شد، آتش دیوانه‌وار دشمن هم شروع می‌شد؛ نه‌تنها ما بلکه عراقی‌ها هم دچار جنون شده بودند.
گذشت و گذشت تا این‌که آن روز فرمانده لشکر به همراه چند مسئول نظامی دیگر به خط مقدم و پیش ما آمدند. قرار شد که نماز جماعت را با هم بخوانیم. مصطفی شیپور قورت داده مشغول بود و رنگ از صورت فرمانده لشکر و همراهانش پریده بود! ما که کم‌کم داشتیم عادت می‌کردیم، فقط کمی گوشمان سنگینی می‌کرد و زنگ می‌زد!
عراقی‌ها هم مثل سابق دیگر جنی نشده و فقط چند تا توپ و خمپاره روانه خط ما کردند!
من عبا و عمامه را گوشه سنگر گذاشتم و رفتم وضو بگیرم. بیرون سنگر فریبرز را دیدم که وضو گرفته بود و داشت به طرف سنگر حسینیه می‌رفت. مرا که دید، سلام کرد. جوابش را سرسنگین دادم. وضو گرفتم و برگشتم طرف سنگر. اما ای دل غافل. خبری از عبا و عمامه‌ام نبود! هر جا که بگویید، گشتم. اما اثری از عبا و عمامه‌ام پیدا نکردم. یکهو یک صدایی به گوشم خورد: الله‌اکبر، سبحان‌الله! 
برای لحظه‌ای خون در مغزم خشکید. تنها امام جماعت آن‌جا من بودم! پس نماز جماعت چه‌طوری برگزار می‌شد؟ شلنگ تخته زنان دویدم به طرف حسینیه. صف‌های نماز بسته، همه مشغول نماز بودند. اول فکری شدم که بچه‌ها وقتی دیده‌اند من دیر کرده‌ام، فرمانده لشکر را جلو انداخته و او امام جماعت شده. اما فرمانده که آن‌جا در صف دوم بود! با کنجکاوی جلوتر رفتم و بعد چشمانم از حیرت گرد شد و نفسم از تعجب و وحشت بند آمد؛ بله، جناب فریبرزخان، عمامه بنده بر سر و عبای نازنینم روی دوشش بود و جای مرا غصب کرده بود!
خودتان را بگذارید جای من، چه می‌توانستم بکنم؟ سری تکان دادم. در آخر صف ایستادم و الله‌اکبر گفتم و خودم را به رکعت سوم رساندم. لااقل نباید نماز جماعت را از دست می‌دادم؛ نماز جماعتی که امام جماعتش عبا و عمامه مرا کش رفته بود!

 تهیه وَ تدوین : عـبـــد عـا صـی