در دوران بـــرزخی ...

  فرض کنید کسی هم هشدار داده بود! 

رسانه ها اعلام کرده اند که آنچه در هفته های گذشته روی داد بزرگترین سیل صد سال اخیر بوده است.
اکنون با تخریب گسترده زندگی سیل زدگان خسارتهای سنگین به اموال و دارایی بسیاری از هموطنان ما وارد شده و از سوی دیگر هزینه ای فراتر از تصور به بودجه کشور تحمیل شده است.
تا ماهها بعد هزاران نفر آواره خواهند بود و تا چند سال بعد هم آثار این حوادث تلخ برطرف نمی شود!
اکنون صادقانه به این پرسش جواب بدهید؛ واقعا اگر مثلا دو ماه قبل یک نفر نوشته بود که باید به سرعت رودها لایروبی بشوند و موانع ایجاد شده در مسیر رودها برطرف گردند، اصلا کسی کمترین اعتنایی می کرد؟
همه می دانیم که متأسفانه ما مردمی هستیم که نه تنها به هشدارها و پیش بینی ها توجه نمی کنیم بلکه از کسانی که کام خوش خیالی ها و خوش بینی هایمان را تلخ کنند اصلا خوشمان نمی آید.
هم مدیران و مسؤولان جامعه این طور هستند و هم شهروندان عادی، خلاصه در این ویژگی همه مشترک هستیم که ارزش و اهمیتی برای نهیب بیدارباش کسانی که می توانند ما را از حادثه ها باخبر سازند قائل نمی شویم.
تذکر و توصیه های کارشناسان آگاه و فهیم که نشانه ها را زودتر از مردم عادی تشخیص می دهند و در هر رشته و حوزه ای خبره هستند می تواند جلوی بسیاری از خسارتهای سنگین را بگیرد.
چنین کسانی شامه ای قوی تر دارند و چشم و گوشی تیز تر و از همین روی قبل از غرش سیل صدایش را از نشانه ها می شنوند و پیش از زبانه کشیدن آتش یا ویران کردن زلزله بوی حادثه را تشخیص می دهند و آمدنش را می بینند.
در مسایل اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی نیز کارشناسان عمیق و فهیم می توانند پیش از روی دادن وقایع تلخ و حادثه های ویرانگر ما را از آن حوادث آگاه سازند و میزان خسارت را بسیار کاهش دهند.
دریغ و درد که معمولا چنین تذکرها و توصیه هایی را به هیچ می گیریم و اعتنایی به این گونه هشدارها نداریم.
راستی چرا حتما باید حادثه ای اتفاق بیافتد و خسارت های سنگین بر جای بگذارد تا ما قدم به میدان بگذاریم و حاضر به اقدام بشویم؟ چه مردمی هستیم ما؟
(یادداشت روزنامه خراسان)
https://telegram.me/morzaeri
نوشته ها و گزیده های محمدرضا زائرى