با شما موافقم که در مبارزه با فساد بسیار تعلل شده است. علت این است که اولا برنامه مشخصی برای این کار وجود ندارد؛ دوم این که شبکه‌های فساد، قدرتمند و نهادینه شده‌اند، سوم این که مسوولان حاضر نیستند مبارزه با فساد و امتیازطلبی را از خودشان شروع کنند. البته وضع دولت از این جهت بهتر است.
ما در ابتدای تشکیل مجلس هفتم، طرحی موسوم به «صیانت از مجلس » را ارایه کردیم که بر اساس آن، نمایندگان موظف می‌شدند که هدیه نگیرند و حاضر نشوند که به هزینه‌ی بخش خصوصی یا دولتی یا شرکت‌های خارجی، مهمان شوند. اما از این طرح، در مجلس استقبال نشد و مسکوت ماند. در مقابل برای کمیسیون‌هایی که سفرهای خارجی یا امتیازات بیشتری دارد برخی از نمایندگان سر و دست می‌شکنند؛ این واقعیت‌ها دردآور است و بازگو کردنش بیشتر اما چه باید کرد؟ 
البته اگر منصفانه قضاوت کنیم، باید به بهبود وضع در مجلس هفتم نسبت به قبل و به تلاش کمیسیون اصل نود مجلس هفتم که بی‌سر و صدا و بدون جنجال، جلوی بسیاری از مفاسد اقتصادی را گرفت اشاره کرد. همین‌طور نباید فراموش کنیم که دولت نهم انگیزه و اراده‌ای قوی برای مبارزه با فساد دارد اما باید تلاش خود را بیشتر متوجه علت‌ها کند.
ما طی 3 سال گذشته در مرکز پژوهشها، تحقیقات مفصلی درباره ریشه‌ها و عوامل فساد انجام داده‌‌ایم که دوازده مورد قانون‌گذاری جدید یا اصلاح قوانین موجود از آنها حاصل می‌شود. یکی از این دوازده مورد، الزام دادگاه‌ها به افشای نام محکومان پرونده‌های فساد بود که تصویب شد و در حال اجرا است. 
دیگری قانون رسیدگی به دارایی مسوولان نظام بود که متاسفانه در شورای نگهبان رد شد. در این باره هر چند کار خیلی سخت است اما نباید مایوس شد و کنار کشید بلکه باید با سختی‌های این راه جنگید و جلو رفت. علاوه بر این‌ها گزارش‌های تطبیقی فراوانی از تجربة کشورهای دیگر در مبارزه با فساد، توسط مرکز پژوهش‌ها تدوین و منتشر شده است. (52383)