در دوران بـــرزخی ...

  بسم الله الرحمن الرحیم

   دلهایی هستند کوچک، حتی کوچکتر از دل ِ گنجشک ...

  جماعتی هم هستن با دلهایی به اندازه-ی قفسی فقط در حد وُ اندازه-ی خود آنها ...

 کسانی هم پیدا میشوند که دلهای بزرگتری دارند ...

 کوچکی وُ بزرگی دلها، نه فطری وُ ذاتی-ست، وَ نه موروثی ؛ این اندازه بستگی به خیلی چیزها دارد ، به محیط تربیتی خانه وُ شاید ایل وُ تبارشان ، به عمل خودشان ، به تربیت وُ معرفت جامعه-ای که در آن بزرگ شده-اند ...

 جماعتی که دلهایشان کوچکتر-تر از گنجشک-ست، هیچوقت نمی-توانند محبت پرنده-ای به این کوچکی را در دلشان جا دهند ؛ مثلا بشری که کاملا بی-تفاوت از کنار بچه-گنجشکی زخمی وُ بی-پناه ، میگذرد وَ بقول معروف «کـَــک-شان هم نمیگزد»! 

 بعضیهام هستند که دلشان فقط به اندازه-ی خودشان-ست وَ جای محبت هیچکسی غیر خودشان را ندارد ؛ کسی به معنای واقعی در دلشان جا نمیگرد.

 تمام مشکلات دنیا هم از وقتی شروع شد که صاحبان دلهای «تـَــک-سـلـولی» ، سَر وُ کله-شون پیدا شد. به احتمال زیاد این بشر دوپا ، کسی جز «قـــابـیـــل» "بـــرادر-کـُــش" نبود ؛ کاملا حس کرده بود که «هـابـیـل» نه جایی در قلبش دارد وَ نه در این دنیای بزرگ خدا ...

بابا بزرگ «آدم» وَ مادر بزرگ «حـَــوا» که حتما رنگ وُ بویی خدایی داشتند ، با وجود داشتن اختیار وَ هوای نـَــفـــس ، اولین بشری بودند که خدا از روح ِ خودش در آنها دمیده بود ؛ قابیل هم همینطور ، چون از آن پدر وُ مادر بود وُ تربیت شده-ی آنها ... ولی مشکل قابیل این بود که مغلوب هوای نفس خودش شده بود وَ بجای اینکه برای رسیدن به اهداف ِ والای دنیا ، کاملا سوار وَ مسلط بر نَفس-اش باشد ، کاری کرد که دنیا سوار بر او شود وَ چار نعل بتازد ...

 تهیه وَ تدوین : عـبـــد عـا صـی