جهت مراجعه به مرجع متن، یا عنوان اصلی، به پیوند فوق اشاره کنید

وبلاگ امیر احمدیان، بهرام : شایع شده بود که می گفتند عزرائیل بچه خیرات می کند. گفتند با بچه ما کاری نداشته باشه، خیراتش بخوره تو سرش. حالا که ما روابطمان با غرب اندک اندک در حال بهبودی است و مذاکرات هسته ای به جلو می رود و سفارت انگلستان در حال بازگشایی است و بوئینگ قطعات هواپیما به ما می فروشد و امریکا برخی محدودیتها را کاهش داده و تورم ثابت مانده است، برخی ها در داخل با جوسازی و دادن آدرس غلط می خواهند جو را آشفته کنند(همان طور که رئیس جمهور فرموده با استفاده از فضای تحریم نفت ما را چاپیدند) حالا روسیه دلسوز ما شده است.
در 4 قطعنامه علیه کشور ما در شورای امنیت رای مثبت داده و حالا که خودش طعم تحریم غرب را در نتیجه تجاوز به خاک همسایه و اشغال بخشی از کشور اوکراین و ضمیمه کردن به خاک خود دارد حس می کند، دلش به حال ما سوخته است و می خواهد روزانه 500 هزار بشکه از نفت ما را تحویل بگیرد و به جای آن اسلحه های بنجل و اجناس تولیدی بی کیفیت و غیر استاندارد خود را به ما بفروشد(به یاد داشته باشیم که روسیه بزرگترین صادر کننده نفت در جهان است، اما ذخایر اثبات شده آتنها ن اندکی بیش از نصف ذخایر ایران است) سطح تجارت ما با روسیه در سالهای 1372 تا 1392(طی 20 سال) بطور متوسط سالانه به بیش از 3 میلیارد دلار هم نرسیده است. آنهم حدود 300 تا 400 میلیون دلار ما به آن کشور کالا صادر کردیم و بقیه اش را آنها به ما قالب کرده اند. اگر بدانیم که ما سالانه حدود 3 میلیارد دلار کالا به افغانستان صادر می کینم، سطح تجارت ما با عراق به حدود 6.5 میلیارد دلار می رسد(6.3 میلیارد صادرات ما به عراق)، آن گاه می توان قیاس کرد که چرا روسیه بازارهای پر رونق خود را چرا به روی ما باز نمی کند(نگارنده در اغلب نقاط روسیه شاهد بوده است که کالاهای وارداتی این کشور از ترکیه می تواند از ایران هم وارد بشود، ولی روسیه ایران را بیشتر به عنوان رقیب خود می بیند و نمی خواهد ایران پیشرفت کند. بویژه در بازار انرژی گاز اروپا می خواهد یکه تاز باشد و به ایران توصیه می کند گاز خود را به پاکستان صادر کند (که خط لوله صلح سالهاست بلاتکلیف است). اما با صدور گاز ایران به اروپا به شدت مخالف است. نمونه آن گاز صادراتی ایران به ارمنستان است که در سال 2005 افتتاح شد و ایران قصد داشت این خط لوله را تا گرجستان ادامه بدهد که با کارشکنی روسها مواجه شد. آنها بدهی های دولت ارمنستان به روسیه را بهانه و تمام سامانه خطوط و شبکه گاز ارمنستان را تصاحب کردند و خط لوله ما را در ارمنستان متوقف کردند. هنوز مرز زمینی روسیه با ایران(از طریق جمهوری آذربایجان) تنها به روی ما بسته است با هزار دردسر به ما ویزا می دهند. هنوز فقط یک خط پروازی بین ایران و روسیه موجود است که از دوره شوروی از انقلاب اکتبر 1917 تاکنون همان است(تهران- مسکو)؛ در حالی که پروازهای متعددی از ترکیه به نقاط بسیاری از روسیه دایر است. روسها در رسانه های خود ما را کشوری عقب مانده توصیف می کنند و فیلمهایی که در باره ایران در تلویزیون روسیه نمایش می دهند اغلب مربوط به گذشته است.
روسیه خود نیازمند تکنولوژی غرب است و برای نوسازی صنعت خود به تکنولوژی های برتر غرب نیاز دارد. با وارد کردن صنایع غربی می خواهد صنایع عقب افتاده و خارج از رده خود را به ما بفروشد. روسیه از سالهای دور در پروازهای خارجی خود و در سالهای اخیر در تمام پروازهای داخلی خود از هواپیماهای مسافری غرب بهره می گیرد و آنگاه توپولف را به کشور های دیگر از جمله ایران می فروشد و اجاره می دهد که ما در ایران شاهد سقوط این هواپیما ها و کشته شدن هموطنان بیگناه خود بوده ایم. روسیه کشور صادر کننده مواد خام، فلزات، نفت و گاز و چوب است. می خواهد در ازای خرید نفت ما در معامله تهاتری چه کالایی به ما بفروشد؟ کدام بازار می تواند ماهانه 1.5 میلیارد کالای روسی را در ایران جذب کند؟ با چه تضمینی و چه کیفیتی؟
همین روسیه ای که نتوانست زیر دریایی(کورسک) خود را نجات دهد(در ماه آگوست سال 2000)، و ناگزیر دست به دامن غرب شد تا جنازه سرنشینان زیر دریایی را بیرون بکشد، در بحران گروگانگیری مدرسه بسلان در سپتامبر 2004، تمام گروگانگیران را همراه با دانش آموزان به هلاکت رساند(334 دانش آموز کشته شدند)، در بحران گروگانگیری تئاتر مسکو در اکتبر سال 2002، مساله را با ترزیق گاز شیمیایی به درون تهویه تئاتر و کشتن گروگانیگران و تعداد 130 نفر از گروگانها (تماشاچیان) بی گناه حل کرد؛ روسیه ای که طی یک دهه پاسخ مسلمانان جدایی طلب چچن و داغستان را با آتش توپخانه و بمباران شهرها ها پاسخ داد، اکنون دلش به حال ما می سوزد. روسیه ای که در بحرانی ترین لحظات تهدید آمریکا برای حمله به ایران سامانه دفاع موشکی اس 300 را به ما تحویل نداد(طبق قرار داد پول آن را هم دریافت کرده و در تحویل همانند نیروگاه هسته ای تعلل ورزیده است)، نمی تواند دلسوز ما باشد. لازم است با دقت و هوشیاری عمل کنیم. نباید از نظر دور بداریم و فراموش کنیم که آنها در روابط با کشورهای دیگر تنها بدنبال منافع حداکثری خویشند. در اوت سال 2008 (درست 6 سال پیش) روسیه با حمله به گرجستان و کمک به جدایی طلبان اوستیای جنوبی و آبخازیا در گرجستان، این دو بخش را از حاکمیت گرجستان خارج و استقلال آنها را به رسمیت شناخنته است و به تعداد زیادی از شهروندان گرجی ساکن این نقاط پاسپورت روسی داده است. در مساله قره باغ روسیه مقصر اصلی است. در دریای خزر حقوق ما را ضایع کرده است. به گمان ما سیاستمداران و دولتمردان ایران به اندازه کافی آگاه و خبره هستند که در این شرایط بچه های خیراتی عزرائیل را قبول نکنند و از او بخواهند شرا قلیلا. مهمتر اینکه باید از سخن بزرگانم درس بگیریم که فرموده اند:
فریب تربیت باغبان مخور ای گل/اگر آب می دهد، گلاب می گیرد.

  حیدر بیک میگفت « اینکه قدیم-ترا ، تو عهد وُ زمونه-ی پدر مادرای خدا بیامرز ما بعضیا میگفتن که علف باید به دهن بزی خوش بیاد ، حالا که خوب فکرش رو میکنم ، می-بینم که حرف کاملا معقولی نبوده ، نه ما اولاد آدم بـُزیم ، نه تصمیمی که میگیریم علفه که بعدا اگه تو ذوق-مون زد وُ ازش دلـزَده وُ بیزار شدیم ، راحت بریم سراغ یک علف دیگه ؛ ناسلامتی ما که اشرف مخلوقاتیم ، صاحب عقلیم ، قدرت حلاجی کردن وُ موشکافی داریم ، همینطور دیمی نمی-تونیم از هر چی خوشمون اومد قبول کنیم وُ بگیم "الا وُ بـِـلا درستش همینه که من ازش خوشم اومده وُ دوستش دارم " ». 

 _ حالا مگه خدای نکرده طوری شده؟

 _ ای بـآ بـآ! ... چی بگم؟ از کجاش بگم؟

 _ ایشاالله خیره ... 

 _ خـدآآ خودش ختم به خیر کنه. گفته بودم که پسر میرعماد ، نوه-ام ، با یکی از این رفیقاش شرکت صادرات وُ واردات عـَـلم کرده بود که به یکسال نکشید وُ ورشکست شد ؛ قبلا منو باباش به گفته بودیم که این رفیقت وصله-ی ناجوریه ، نیگاه به صاف وُ سادگی خودت نکن ؛ گوش نکرد که نکرد ... به باباش گفته بود « من که بچه نیستم وُ عقلم به کارم میرسه. بقول معروف "علف باید به دهن بزی خوش بیاد"، منم که صد درصد به رفیقم اطمینان دارم وُ از کار-بلدی وُ زرنگی-هاش خیلی خوشم میاد ». 

 _ بع ع ع ــلـه ، یک چیزایی گفته بودی ، حالا دیگه چی شده؟

 _ یک فکرایی زده به سرش که هزار بار بدتر از اون قضیه رفیق-بازی وُ شراکت با کسیه که فکر میکرد که از خودشم خبره-تره وُ معقول-تره وَ می-تونه این شرکت رو از خاک به افلاک برسونه! ...

_ واقعا همین حرفا رو میگفت وُ بهش اعتقاد داشت؟

 _ بع ع ع ــلـه ، رُک وُ پوست-کنده میگفت « بچه که نیستم ، خودم عقلم به کارم میرسه ، دنیا عوض شده وُ شماها هنوز همون فکرای عهد ِ بوق تو کله-تونه ... این آدمو چندین ساله باهاش رفاقت وُ معاشرت دارم».  باباش میگفت « آدمی که نه تجربه-ی هیچ کار بدرد-خوری داره ، نه سواد وُ تحصیلات ِ خوب وُ بالایی داره ، وَ فقط بلده چندلا پهنا ، هنر وُ قابلیت نداشته-اش رو به رُخ مردم بکشه ، آدم قابل وُ صادقی برای شراکت نیست ؛ حتما با خودش فکر میکنه "من که پول وُ سرمایه-ای تو کار نمیآرم ، فکر وُ مدیریت از منه وُ پول وُ سرمایه از عماد ، اگر کارمون گرفت ، شریک نصف ِ این شرکت-ام ، اگرم نگرفت ، ضرری نکردم ، خودش یک تجربه-ایـه " » ... هنوزم قبول نداره که اشتباه میکرده ، فقط ورد ِ زبونش شده « شآ آ نس! امان از بَدشانسی ... ما بَدشانسی آوردیم ، وَگر نه چه شرکت ِ صادرات وُ وارداتی میشد »! ... 

_ جناب حیدر بیک ، حالا این قضایا چقدرش ربط داره به ضرب المثل "علف باید به دهن بُزی خوش بیاد"؟

_ از شما دیگه توقع نداشتم! هنوزم می-پرسی "لیلی مَـرد بود یا زن"! ... اول حرفام گفتم که سَر ِ قضیه شراکت با اون رفیقش ، حرف ِ اول وُ آخر رو زد وُ به باباش گفت که من عقلم به کارم میرسه ، بچه که نیستم ؛ خودم تصمیم میگیرم ، "علف باید به دهن بُزی خوش بیاد" ، منم از همه لحاظ از این رفیقم مطمئـنـم ...

 _ خب ، حالا دیگه چیکار میخواد بکنه که اول ِ حرفات گفتی هزار بار بَدتر از تصمیم ِ شراکتش با اون رفیقشه؟

 _ هـ ی ی چـی ... چشم وُ گوش بسته میخواد با کسی ازداواج کنه که عاشق وُ معشوق هم شدن.

_ خب ، این کجاش بده؟!

_ همین که پایه وُ اساس ِ این عشق ، این تصمیم ، کاملا سُسته ... نه شناخت ِ درستی از خوبیها وُ بدیهای همدیگه دارن ، نه حاضرن که قبول کنن که طرف مقابل-شون چه ضعفهایی داره ، حتی احتمالش هم قبول ندارن. زیر بار نمیرن که نه تناسب تقریبا نزدیکی با همدیگه دارن ، نه اینکه عشق وُ دلبستگی ِ واقعی با همدلی وُ همسری ِ حداقل پنجاه-شصت درصدی به وجود میآد ، نه با یک علاقه-ی عاطفی زودگذر که با شروع زندگی ِ مشترک وَ بُـروز اختلافای ِ فکری وُ اخلاقی ، روز به روز جدایی وُ فاصله بین-شون بیشتر میشه ... آخرشم یا این ریسمون پاره میشه یا اینکه اگه خیلی صبر وُ تحمل داشته باشن به باریکی ِ نخی ، یا تار موئی میرسه.

 _ منظورتون از این آخری ، همون "طلاق ِ عاطفی"ــیــه که امروزیا میگن. 

 _ باریکلا که آخرای حرفمو خوب متوجه شدی!

 _ جناب حیدر بیک ، بنده-نوازی میکنین ، ما شاگرد کوچیکه-ی ِ شمام حساب نمیشیم. پس بازم آقا عماد نمیخواد حتی احتمال بده که شاید این تجربه وُ موشکافی ِ بزرگترها درست باشه ؛ هنوزم میگه "علف باید به دهن ِ بُزی خوش بیاد". 

 _ نگرانیم اینه که به مهمترین انتخاب ِ زندگیش ، مثل انتخاب یک رستوران ، یا نهایتا ، انتخاب ِ یک پیرهن ، نیگاه میکنه ...

       ـــ بله ، علتش همین مرضه.

       ـــ پس چرا  آبلیمو هیچ افاقه ای نمی کنه ؟ 

       ـــ چی بگم ؟! مصلحت خداست ...

  کـــاسـبـی ، کاسبیه ...   

  جهت مراجعه به مرجع متن، یا عنوان اصلی، به پیوند فوق اشاره کنید 

 

  بسم الله الرحمن الرحیم 

 عصرایران ؛ جعفر محمدی :
 چرخه "دوست نداشتن همدیگر"‌، در حالی همه ما را می بلعد که هر کس فکر می کند در حال زرنگی و برنده شدن است و به این نمی اندیشد که اگر من در راه بندان جاده چالوس آب معدنی را به 10 برابر قیمت بفروشم، فردا خودرویی سوار می شوم که کارگر خط تولیدش چون مردم را دوست ندارد، فلان پیچش را محکم نبسته است و ...

  ((( منم مثل اکثر مردم بشری هستم با نقاط ضعف وَ قوت-هایی که از کم وُ بیش آنها فقط خدا عالم-ست وُ تا حدودی هم خودم ... نه معلم اخلاقم ، نه واعظ وُ راشدی که ادعایی داشته باشد ؛ ولی در طی ِ شش دهه زندگی وَ معاشرت با مردمانی مختلف ، تفکر وُ تألم به چیزهایی که دیده وَ تجربه کرده-ام ،گویی برایم مُرور ِ تاریخچه-ای-ست که حداقل برایم هشدارها وَ بایدها وُ نبایدهایی را یادآوری میکند. یکی از بهترین تجربه-هایم این-ست که « کسیکه از خدا شَرم نداشته باشد دست به هر کاری میزند »_ از توصیه-های امام حسن مجتبی "ع"_ اگر کسی یک کمی هم از خدا شَرم داشته باشد ، بعد از ارتکاب هر اشتباه وُ گناهی ، تلاش میکند که با توبه-ای صادقانه ، دیگر آنرا تکرار نکند ؛ ولی بعد از بارها توبه-شکستن ، زشتی وَ قـُبـح ِ این عمل برایش از بین میرود وَ میشود یک عادت روزمره ... فاصله-ی بین بشر وَ خدا وَ نهایتا فاصله-ی روز-افزون ِ بین افراد هر اجتماعی ، طبیعتا از همین عادت به ناهنجارها ، نـشـأت میگیرد. آیا همین برای تضعیف محبت بین افراد هر جامعه-ای کافی نیست؟_  عـبـــد عـا صـی   )))

 - در شیرهای پرچرب، روغن پالم که برای سلامتی مضر است می ریزند و به مردم می فروشند.
- در اکثر تن ماهی ها ، روغن نباتی را به جای روغن ماهی می ریزند و به مردم می فروشند.
- قبل از زدوده شدن سموم کشاورزی از روی میوه ها ، آنها را می چینند و به مردم می فروشند.
- دو میلیون خودرو و سه میلیون موتورسیکلت معاینه فنی ندارند.
- 15 میلیون پرونده مفتوح قضایی در محاکم کشور در جریان است.
- از اول فرودین تا آخر دی سال گذشته ، فقط در تهران، ‌90 هزار نفر به دلیل نزاع به پزشکی قانونی تهران مراجعه کرده اند. آمار کل کشور بیشتر است.
- در تعطیلات عید فطر که جاده های شمال به دلیل کثرت مسافران قفل شد، برخی فروشندگان بین راهی، یک بطری آب معدنی را تا 10 هزار تومان به مسافران مانده در راه فروختند.
- ... .
این لیست را می توان همچنان ادامه داد اما واقعیت این است که با فهرست کردن رنج هایی که می بریم ، کاری از پیش نمی رود.
پس چه باید کرد؟
شاید بهتر باشد کارخانه هایی که لبنیات آلوده به پالم به مردم می دهند را پلمپ کنیم و تولید کنندگان متقلب تن ماهی را به مجازات های نقدی سنگین ( نه! خیلی سنگین) محکوم نماییم.
شاید بهتر باشد از همین امروز، علاوه بر پارکینگ های شهر، بیابان های اطراف شهرها را هم تبدیل به پارکینگ کنیم و همه خودروها و موتورسیکلت های فاقد معاینه را به پارکینگ های شهری و بیابانی منتقل کنیم.
شاید یکی از راهکارهای لازم برای کاهش تعداد پرونده های قضایی این باشد که تعداد قضات بیشتری در دستگاه قضایی استخدام شوند یا شعبات پزشکی قانونی را برای تسریع در کار مراجعه کنندگان بیشتر کنیم.
گرانفروشانی که آب معدنی را چندین برابر قیمت فروختند حتماً باید به تعزیرات معرفی شوند. شاید بد نباشد که از این به بعد، نهادهایی مانند هلال احمر در شرایط مشابه ، آب و غذا به مسافران برساند.
همه این ها راهکارهایی هستند که می شود درباره شان فکر کرد، برایشان همایش گذاشت، مصوبه و بودجه گرفت و عملیات اجرایی شان را محقق ساخت اما واقعیت این است که در کنار همه این کارهای اجرایی - که در جای خود لازم اند - باید به سراغ "ریشه مشترک" همه این مشکلات رفت.
اما به نظر می رسد ریشه مشترک ریختن روغن پالم در شیر و گران فروختن آب به مسافران جاده چالوس و نزاع های خیابانی ، این است که "ما همدیگر را دوست نداریم".
اگر مدیر فلان کارخانه تولید لبنیات، مردم را دوست می داشت، با خود می گفت که درست نیست آنها با خوردن لبنیات کارخانه من دچار چربی اضافه و بیماری شوند.
آن کشاورزی که میوه های آلوده به سم تحویل مردم می دهد،‌ اگر همنوعان خود را دوست داشت، با خود می گفت که درست نیست خانواده ها به هوای این که دارند میوه های پر از ویتامین می خورند، ذره ذره سم بخورند و در دراز مدت به انواع سرطان ها دچار شوند.
آن مغازه داری که فرصت در راه ماندگی مردم را برای گرانفروشی مغتنم دانست،‌اگر مردم را دوست داشت ،‌به آنها به چشم شکار نگاه نمی کرد و ... .
چرخه "دوست نداشتن همدیگر"‌ ، در حالی همه ما را می بلعد که هر کس فکر می کند در حال زرنگی و برنده شدن است و به این نمی اندیشد که اگر من امروز آب معدنی را به 10 برابر قیمت بفروشم، فردا خودرویی سوار می شوم که کارگر خط تولیدش چون مردم را دوست ندارد، فلان پیچش را محکم نبسته است و آن کارگر هم شیر پالم دار می خورد تا زودتر سکته کند و و رئیس کارخانه لبنیات هم سر یک چهار راه با یک راننده تاکسی سر بوق زدن دعوا می کند و مصدوم می شود و آن راننده تاکسی هم به پست تعمیرکاری می خورد که روغن تقلبی به ماشین اش می ریزد و این قصه همچنان ادامه می یابد و هر کدام از ما ، دیگری را قربانی می کنیم و قربانی دیگری می شویم.
"همدیگر را دوست بداریم" ؛ این کلید حل معماست و راهگشای بسیاری از معضلات اجتماعی است که درگیرش هستیم.
اگر به همان اندازه که به لایه های رویی مشکلات می پردازیم،‌ به ریشه مشترک شان توجه کنیم و آن گاه از خود بپرسیم چرا دوست نداشتن همدیگر،‌ این همه فراگیر شده است و سپس به همین یک سوال و پاسخش بپردازیم، جامعه ایران ،‌جای بسیار بهتری برای زندگی خواهد بود.
پی نوشت1:
این عکس ، یکی از زیباترین عکس هایی است که دیده ام. کسی که این کاغذ را روی در خانه اش چسبانده ،‌ حتماً انسان مهربانی است و مردم را دوست دارد.
همدیگر را دوست نداریم ...
ای کاش همه ما این گونه بودیم و البته می توانیم این گونه باشیم زیرا مهربانی در ذات بشر است.
حتی اگر از منظر نفع گرایانه هم به موضوع بنگریم، نهایتاً این مهربانی ها به نفع خودمان است.
پی نوشت 2:
برای مهربان بودن با یکدیگر ، منتظر نباشید دولت بیاید و فرهنگ سازی کند تا ما همدیگر را دوست داشته باشیم. از همین امروز به اصالت انسانی خویش برگردیم، انسان ها را دوست بداریم و رفتار مهربانانه تری داشته باشیم،‌به همین سادگی. باور کنید زندگی خودمان هم راحت تر می شود.

  تهیه وُ تدوین : عـبـــد عـا صـی