_{خود را به کوچه-ی علی-چپ زدن}

 _{همیشه کارساز نیست! ...}

برای مرجع روی عنوان کلیک کنید

    پرسیدن سؤال از رئیس‌جمهور کار درستی بود یا نه؟ این پرسشی است که پس از حضور محمود احمدی‌نژاد در مجلس بسیاری از افراد از هم می‌پرسیدند، چرا که برخی بر این باور بودند، با توجه با لحن و ادبیات رئیس جمهور در پرده دری‌های یک طرفه علیه اشخاص، نباید از وی سؤال پرسیده و تریبونی در اختیار وی گذاشته می‌شد که ادعاهایی را مطرح کند، بدون اینکه افراد فرصت پاسخگویی داشته باشند.
به گزارش «تابناک»، اما سؤال از رئیس‌جمهور را نباید یک جلسه سخنرانی دانست، پرسش از دومین مقام عالی‌رتبه کشور برای این است که وی آگاه شود، نظارتی بر او هست و او نمی‌تواند هر ادعایی را مطرح کند؛ بدون اینکه پاسخگویی و مسئولیت پذیری نسبت به آن داشته باشد.
بی‌گمان، سؤال از رئیس‌جمهور نخستین گام نظارت مجلس بر رئیس‌جمهور است و نباید گمان کرد که مجلس در مقابل رئیس‌جمهور و ادعاهایش دسته و پا بسته است و ابزار‌های نظارتی دیگری دارد. اکنون یک سؤال وجود دارد آیا آن گونه که نمایندگان طرفدار دولت مدعی هستند، رئیس‌جمهور پیروز نهایی پرسش و پاسخ روز گذشته بود؟
 رئیس‌جمهور به اذعان نمایندگان مجلس و آنچه اکنون از آن بر جای مانده است، به پرسش‌های نمایندگان پاسخی نداد. البته پاسخ که داد، اما نه پاسخی که در جواب پرسش‌های نمایندگان باشد، بلکه در پاسخ به برخی از پرسش‌های نمایندگان از آنان پرسید که قانونا نمی‌توانست بپرسد. به برخی دیگر پاسخ‌هایی داد که ادعا بودند و نه پاسخی مستند که تا امروز بخش عمده‌ای از آنان از سوی مقامات گوناگون تکذیب شده است. آنچه برخی معتقدند احمدی نژاد پیروز شده است، شوخی‌های جدی و غم انگیز وی با نمایندگان ملت بود؛ شوخی‌هایی که جایش در مجلس نبود. در مهمترین رخداد مجلس شورای اسلامی، رئیس‌جمهور به گفته خودش برای صفا کردن و شوخی رفته بود؛ غافل از اینکه کار ملک و مملکتداری با شوخی و صفا اداره نمی‌شود.
 اما اگر پاسخ ندادن به پرسش‌های نمایندگان و تکرار مجموعه ادعاهایی را که از سوی شهرداری، دیوان محاسبات و... تکذیب شد، موفقیت به شمار آوریم، بی‌گمان وی پیروز و اگر طفره رفتن و به حاشیه کشاندن و متلک پرانی را پیروزی بدانیم، بی‌گمان رئیس‌جمهور کنونی کامیاب شده است.
 احمدی نژاد برای کسانی بود که ادبیات وی را می‌پسندیدند و افقی برای ثبات و پایداری نظام سیاسی کشور قائل نیستند، البته پیروز شد و چرا پیروز نشود؛ زمانی که عقلای مجلس و به ویژه ریاست مجلس، که همه سیاست را سیاست بازی نمی‌دانند و ناگزیر برای جلوگیری از نزاع رو در رو، زبان در کام کشیدند تا سخنان محمود احمدی نژاد پایان یابد و فقط برود، احمدی نژاد پیروز شده است. نمایندگانی که به طرفداری از دولت، حقوق مردم را بر زمین گذاشتند هم به یقین پیروز شدند، آنان که گفتند احمدی نژاد تلویحا معذرت خواهی کرده است، مطمئن باشند گاه حادثه ای دیگر در میان است. آنان که گفتند احمدی نژاد توهین نکرده است، منتظر باشند تا زمانی که هرم آتش، خود آنان را نیز گرفتار کند؛ چه آنکه همان نمایندگانی که اکنون دادشان بلند شده که رئیس‌جمهور به آنان توهین کرده است، بسیاری کسانی هستند که در فردای انتخابات و مناظرات انتخابات ریاست جمهوری سال 88 در تلویزیون از لحن و ادبیات احمدی نژاد علیه رقبایش حمایت کرده بودند.
تا زمانی که قاعده بازی سیاست در ایران یک طرفه است، احمدی نژاد پیروز است و پیروزی‌های اینچنینی همچنان ادامه خواهد داشت؛ چه آنکه در مناظرات و پرسش و پاسخ روز گذشته هم ادعاهایی مطرح کرد و رفت، بدون اینکه الزامی به شنیدن پاسخ رقبا یا نمایندگان مجلس داشته باشد.
این یکسویه بودن بازی سیاست در ایران، گاهی به کوتاهی نمایندگان مجلس با آیین نامه‌های عهد عتیقشان برمی‌گردد و گاه در کج‌سلیقگی مسئولان رسانه‌ای کشور؛ هر چه هست، احمدی نژاد این راه یکطرفه را به خوبی می‌شناسد.