در دوران بـــرزخی ...

برای مرجع متن روی عنوان کلیک کنید

   هم اکنون برخی از مساجد یا امام جماعت ندارند و یا امام جماعت آنها ضعیف و یا اینکه چند شغله است و اقامه نماز در مساجد آخرین وظیفه ایشان است حجت الاسلام محمد جواد حاج علی اکبری چهارشنبه در بیستمین اجلاس سراسری نماز در استان بوشهر افزود: یکی از اشکالات مساجد بهره نبردن از نظریات مخاطبان است زیرا مساجد ما از سامانه لازم برای گرفتن مستمر نظریات مخاطبان بی بهره است و باید طی یک نظام هدفمند بتوانیم توقعات مخاطبان را شناسایی کنیم.
 ضعف بهره وری در مساجد بسیار مشهود است که اگر بخوبی از ظرفیت بهره وری مساجد استفاده شود انقلاب فرهنگی صورت خواهد گرفت.   هم اکنون برخی از مساجد یا امام جماعت ندارند و یا امام جماعت آنها ضعیف و یا اینکه چند شغله است و اقامه نماز در مساجد آخرین وظیفه ایشان است.
 جهت گیری حوزه علمیه باید تربیت امام جماعت برای مساجد باشد که در حوزه ها این اصل فراموش شده است. ((( مگر امام جماعت کم داریم! خودتان میگویید که مشکل اولیه مساجد نداشتن مخاطب ، خصوصا از اقشار جوان است! وقتیکه یک امام جماعت خواسته-های مردم را نمیداند یا از آنها غفلت میکند ، بدیهی-ست که یا مخاطبین بسیار کمی  دارد وَ یا اینکه غالب آنها اقشار پیر جامعه هستند. چرا سالهای اولیه انقلاب مساجد خلوت نبود!؟ پس لازم است بفهمید که چرا «از مسجد وُ از مدرسه بیزار شدند»؟! به خانقاه-ها رفته-اند یا به جستجوی خدا ، اسیر محافل آنچنانی شده-اند!؟ ... «عـبـــد عـا صـی» )))
حاج علی اکبری با بیان اینکه فقدان فناوری اطلاعات در شبکه سازی مساجد یکی دیگر از مشکلات مساجد کشور به شمار می رود گفت: گر چه در این زمینه بسیار ضربه می خوریم ولی همچنان از داشتن فناوری اطلاعات در شبکه سازی مساجد ضعیف عمل می کنیم.
 رییس مرکز رسیدگی به امور مساجد کشور اظهارداشت: برخی مشکلات آزار دهنده مربوط به مساجد با یک تصمیم گیری سریع امکان حل شدن دارند ولی عدم اقدام بموقع یک سری مسائل ساده را مشکل کرده است.
 همه دستگاهها خود را متولی مساجد می دانند ولی درعمل هیچ کس متولی نیست و جایی که مظلوم می ماند خود مساجد هستند.

جمع‌آوری ماهواره‌ها نان گروهی را آجر و نان عده‌ای را روغنی می‌کند

برای مرجع متن روی عنوان کلیک کنید

   چندی است در میان مسئولان، اعم از قانون‌گذاران، مجریان، ناظران و حافظان قانون، بحث برخورد با دیش‌ها و لوازم ماهواره‌ای سرگردان است. گروهی که همیشه خواهان ساده‌ترین و سریع‌ترین راه و روش بوده‌اند، خیر و صلاح مملکت و نظام و البته بیشتر منافع خویش را در کورکردن چشم ماهواره دیده‌اند و همواره تأکید می‌کنند که با این ابزار شیطانی یا همان دایره زنگی پریسا بخت‌آور به‌شدت برخورد شود و از هر راهی که می‌توان باید نفوذ کرد و این خلقت ناپاک را از روی بام‌ها، در هر زمانی، از صبح تا شام، پاک کرد. این دسته که غالباً غیرت دینی دارند و عِرق سیاسی استواری هم، به‌هیچ‌وجه برای ماهواره جنبه‌های مثبتی نمی‌بینند و آن‌را تماماً زیان و مخرب تلقی و تبلیغ می‌کنند. گویی فردوسی بیت زیر را هم‌صدا با همین گروه سروده:
ز ناپاک‌زاده مدارید امید / که زنگی به شستن نگردد سپید
دسته دیگری هستند که معتقدند برای این ساخته بشری باید حق حیات قائل بود و این‌هم مثل سایر دستاوردهای صنعتی جنبه‌های مثبت و منفی دارد. باید چنان فضایی فراهم کنیم و مردم خود را از نظر آگاهی و تعقل به درجه‌ای برسانیم که خودشان نفع و ضرر را تشخیص دهند و بتوانند حق را از باطل و درست را از نادرست و راست را از دروغ تمییز دهند. این دسته البته چندان از مردم ناامید نیستند و حتماً دریافته‌اند که نباید خودشان را تافته جدابافته و صدالبته آگاه‌تر و صالح‌تر از مردم به‌حساب بیاورند. بسیاری از عقلای جامعه و نظام برخورد قهری با دستاوردهای بشری نظیر ماهواره را مفید و موفق نمی‌دانند.  آنان مرتب یادآوری می‌کنند که در سال‌های دهه هفتاد نیز در برابر «ویدئو» همین جنگ و جدال‌ها و بگیر و ببندها و سخت‌گیری‌ها در زبان و عمل صورت گرفت. روی دیوارها می‌نوشتیم «ویدئو از بمب اتم هم بدتر است»؛ اما چه شد؟ طولی نکشید که در پستوی دورترین روستاهای این کشور، ویدئو سر برآورد. به‌اندازه‌ای حساسیت‌ها را زیاد کردند که لجاجت‌ها گل کرد و اذهان تنها به همان بُعدی سمت‌و‌سو یافت که از آن هراس داشتیم.
واقعیت این است که تأثیر مخرب آن کم نبود؛ اما نتوانستیم در برابرش سد ایجاد کنیم. اکنون که نوبت به ماهواره رسیده، اوضاع به‌کلی فرق می‌کند. مسئولان فقط نگران اخلاقیات مردم نیستند، بلکه در سطح گسترده‌ای، دغدغه‌ها افزایش یافته است.
بی‌شک خانواده‌ها کانال‌های مخرب و غیراخلاقی را می‌بندند و بیشتر سراغ شبکه‌های خبررسانی و برنامه‌های مفرح، نظیر فیلم و سریال می‌روند. بی‌گمان برخی شبکه‌های سیاسی فارسی‌زبان اخبار و تحلیل‌های خویش را یک‌سویه و براساس منافع خویش روی آنتن می‌فرستند. توی دل مردم را خالی می‌کنند و راست و دروغ را هنرمندانه یکجا به مخاطبان تحویل می‌دهند.
از این طرف هم مسئولان صداوسیمای ما تنها در شعار موفق بوده‌اند.  گویی هرکس فقط به این فکر است که بار خود را ببندد و نمی‌‌خواهد باری از دوش جامعه و نظام بردارد. در زمینه اطلاع‌رسانی و خبردهی، صداقت و دقت کافی را به خرج نداده‌ایم.
 در ساختن برنامه‌های سیاسی و اجتماعی و... بسیار ضعیف و یک‌سویه عمل کرده‌ایم.  غالباً مخاطبان خویش را فقط طیف کوچکی از اصولگرایان به‌شمار آورده‌ایم و آن طیف وسیع و تأثیرگذار را که غالباً پرسشگر و منتقد هستند، نادیده گرفته‌ایم، آن‌چنان‌که سرخورده شده و از سر ناچاری به سراغ ماهواره رفته‌اند.
برای نمونه رهبری فرمودند مناظره‌ها ادامه پیدا کند؛ اما برنامه‌سازان با کج‌سلیقگی برنامه «دیروز، امروز، فردا» را ترتیب دادند و هر روز از یک گروه و افراد محدود دعوت می‌کردند تا سخنان خود را تکرار کنند. لذا به همه ناسزا می‌گفتند و برچسب می‌زدند و فحش‌های دیروز را امروز تکرار می‌کردند و برای فردا، سخنان رکیک‌تری را تدارک می‌دیدند و این‌گونه بود که این برنامه هم با استقبال مخاطبان مواجه نشد.
 در زمینه سایر برنامه‌های سرگرم‌کننده هم وضعیت چندان جذاب و امیدوارکننده نیست. بنابراین ضرورت دارد ابتدا علل و عوامل رمندگی مردم از صداوسیمای خودی و افتادن در آغوش ناپاک ماهواره بررسی دقیق شود، آنگاه اقدام گردد. هجوم به پشت‌بام‌ها و شکستن لوازم و تجهیزات مردم و یا برداشتن آن‌ها شاید ساده‌ترین راهکار باشد؛ اما الزاماً بهترین و موفق‌ترین نخواهد بود. به همین سبب فرماندهی ناجا به‌درستی گفته که دست نگهدارید.
 پیامدهای منفی این رفتار چیزی جز ایجاد بغض و کینه نخواهد بود، به‌ویژه آنکه در میان مردم شایعه شده که برخی آقازاده‌ها ابزار و تجهیزات جدیدتری برای دریافت ماهواره وارد کرده‌اند و جمع‌آوری دیش‌ها و سایر تجهیزات ماهواره‌ای مردم برای این است که بتوانند وسایل جدید خود را بفروشند. به‌اصطلاح اگرچه با این کار پنبه اعتماد مردم زده می‌شود و نان آنان آجر می‌گردد؛ اما نان گروهی در روغن است.

تهیه وَ تدوین : عـبـــد عـا صـی