عمو حیدر بیک وُ مَشد حسین آقا سینه به سینه-ی آفتاب رو نیمکت پارک نشسته بودن وُ از هر دری با هم گپ میزدن وُ درد دل میکردن که صدای حیدر بیک گرم وُ رساتر بالا رفت :

 _ عمو جان! بعضیا خیلی بی-انصافـَن ... هر چی از این حرفآی «پا-مَنقلی» به گوش-شون میرسه ، خیلی راحت قبول میکنن وُ هر جایی نـُقـل ِ مجلس-شون میشه. اگرم اعتراض کنی ، میگن «مــآم شـِنـُفـتـیـم! راست وُ دروغش گردن اونایی که میگن»!!! ... بعضیام برای پشتیبانی حرفآشون میگن مثلا «پسر عموی خودم که راننده-ی فلان وکیل یا وزیره ، بین "درد دلآی" اون آقا اینآ رو شنیده ؛ جلوی من وُ شما که نمیگن»!

 _ عمو حیدر بیک ، ولی از قدیم گفتن «تا نباشد چیزکی ، مردم نگویند چیزها»! ...

 _ آخه مَشد حسین آقا ، کودوم خدا وُ پیغمبری اینو گفته؟! اونا حتی وقتیکه براشون یقین میشد که کسی خلافی کرده ، انصاف وُ جوونمردی بخرج میدادن ... نهایتش در خفا باهاشون صحبت میکردن ، اگرم احتیاج به شاهد وُ قاضی وُ مجازات بود ، از راهش وارد میشدن. «حرف باد هواست» ، همینطوری نمیشه هر حرفی رو باور کرد. حُرمت آبروی مردم از حُرمت خون-شون بیشتره.

 _ عمو حیدر بیک ، اینایی که گفتم ، روز اربعین از چندتا بچه-های هیئت-مون شنیدم.

 _ مَشد حسین آقا! دیگه چه بدتر ... هیئت امام حسین جای این حرفآ نیس ، جای یاد گرفتن راه ِ حسینه ، جای سَرمشق گرفتن از معرفت وُ مرام چارده معصومه. یکی دو هفته قبل ، نوه-ام میرعماد یک چیزی رو از سفارشآی مرحوم آیت الله بهجت بهم نشون داد که یاد حرفآی بعضیا افتادم وُ گفتم «خدا هدایت-مون کنه ، اینطوری ، کلاه خیلیآ-مون پس ِ معرکه-ست» ... آقای بهجت به مردم وُ جوونآ سفارش کرده بودن «حسینی باشید ، نه هیئتی»! ... «اگه تمام هوش وُ حواس-تون گرم ظاهر هیئت باشه ، اونوقت حسین رو اونطور که باب میل-تون باشه تصور میکنین ، هر کسی هم که باب میل-تون نباشه ، زود قضاوت میکنین که فلانی با حسین مخالفه ؛ خودتون که حسینی باشید ، گفتار وُ پندارتون هم حسینی میشه ، از حسین سَرمشق میگیرین» ...

 _ فرمایش-شون درسته ، عیب از عوامی وُ بیسوادی ماست ...

 _ مَشد حسین آقا عیب اصلی خیلیآ اینه که پآ آ ک خدا رو فراموش کردن ؛ شـرم از خدا یادشون رفته.