تو آمدی و زمین در هوای تو افتاد / و عرش در هوس خنده های تو افتاد

 برای درک تنفس در این جهان سیاه / هوای تازه ای از ابتدای تو افتاد

 جهان شرک به خود آمد از بزرگی تو / به گوش کعبه و بتها صدای تو افتاد

 شکست طاق بلندی که عرش کسری بود / همین که روی زمین رد پای تو افتاد

 پس از نگاه سیاه و سفید اربابان / نژاد عشق بشر در لوای تو افتاد

 زمان شکست زمانی که آمدی احمد / تویی که یک شبه دنیا به پای تو افتاد

 تو احمدی و به نور جمال تو صلوات / به هر یک از برکات و کمال تو صلوات

 به احترام محمد زمین تبسم کرد / تو آمدی و جهان دست و پای خود گم کرد

 ترک نشست به چشمان آبی ساوه / همینکه چشم تو بر آسمان ترنم کرد

 فروخت گوش? جنت به شوق خال لبت / که آدمی به هوایت هوای گندم کرد

 هنوز دخترکان زنده زنده می مردند / خدا به خلق تو بر خلق خود ترحم کرد

 تو آمدی، به زمین احترام بر گردد / تو رحمتی که خدایت نصیب مردم کرد

 خدا به خلق رسول گرامیِ خاتم / گذاشت سنگ تمام و سپس تبسم کرد

 تو احمدی و به نور جمال تو صلوات / به هر یک از برکات و کمال تو صلوات

 تو احمدی که خدا را به عرش فهمیدی / شبی که غیر خودت تا خدا نمیدیدی

 کنار چشم تمام فرشته های خدا / فراتر از پر جبریل عشق بالیدی

 تو در ضیافت عرشی لیلةالاسری / به طاق عرش خدا عکسی از علی دیدی

 صدای مرتضوی علیست آن بالا / که از زبان خدا عاشقانه بشنیدی

 تو در کنار علی و فروغ شمشیرش / بساط کفر زمان را ز خاک بر چیدی

 برای خلق بهشت این بهانه کافی بود / به لحظه ای که به زهرای خویش خندیدی

 بیا و کفر مجسم ز کعبه بیرون کن / تویی که پایه گذار جدید توحیدی

 تو احمدی و به نور جمال تو صلوات / به هر یک از برکات و کمال تو صلوات


 «حسن کردی»