پیش از این ها فکر می کردم خدا / خانه ای دارد کنار ابرها
 مثل قصر پادشاه قصه ها / خشتی از الماس و خشتی از طلا
 پایه های برجش از عاج و بلور / بر سر تختی نشسته با غرور
 ماه ، برق کوچکی از تاج او / هر ستاره ، پولکی از تاج او
 اطلس پیراهن او ، آسمان / نقشِ روی دامن او ، کهکشان
 رعد و برق شب، طنین خنده اش / سیل و طوفان، نعره ی توفنده اش
 دکمه ی پیراهن او، آفتاب / برق تیغ و خنجر او، ماهتاب
 هیچ کس از جای او آگاه نیست / هیچ کس را در حضورش راه نیست
 پیش از اینها خاطرم دلگیر بود / از خدا ، در ذهنم این تصویر بود
  آن خدا بی رحم بود و خشمگین / خانه اش در آسمان، دور از زمین
 بود، اما در میان ما نبود / مهربان و ساده و زیبا نبود
 در دل او دوستی جایی نداشت / مهربانی هیچ معنایی نداشت
 هر چه می پرسیدم، از خود، از خدا / از زمین، از آسمان، از ابرها
 زود می گفتند: این کار خداست/ پرس و جو از کار او کاری خطاست
 هر چه می پرسی ، جوابش آتش است / آب اگر خوردی، عذابش آتش است
 تا ببندی چشم، کورت می کند / تا شدی نزدیک، دورت می کند
کج گشودی دست، سنگت می کند / کج نهادی پای، لنگت می کند
 تا خطا کردی، عذابت می کند / در میان آتش، آبت می کند ...
  با همین قصه، دلم مشغول بود / خوابهایم ، خواب دیو و غول بود
 خواب می دیدم که غرق آتشم / در دهانِ شعله های سرکشم
 در دهان اژدهایی خشمگین / بر سرم باران ِگُرزِ آتشین
 محو می شد نعره هایم، بی صدا / در طنین خنده ی خشمِ خدا ...
 نیّت من، در نماز و در دعا / ترس بود و وحشت از خشم خدا
 هر چه می کردم، همه از ترس بود / مثل از بر کردن یک درس بود
 مثل تمرین حساب و هندسه / مثل تنبیه مدیر مدرسه
تلخ، مثل خنده ای بی حوصله/ سخت، مثل حل ِّ صدها مسئله
 مثل تکلیف ریاضی سخت بود / مثل صرفِ فعل ماضی سخت بود
 تا که یک شب دست در دست پدر/  راه افتادم به قصد یک سفر
 در میان راه، در یک روستا / خانه ای دیدم، خوب و آشنا
 زود پرسیدم : پدر، این جا کجاست ؟ / گفت : این جا خانه ی خوب خداست !
 گفت این جا می شود یک لحظه ماند / گوشه ای خلوت، نمازی ساده خواند
 با وضویی، دست و رویی تازه کرد / با دل خود، گفت و گویی تازه کرد
 گفتمش: پس آن خدای خشمگین / خانه اش این جاست؟ این جا، درزمین؟
 گفت : آری، خانه ی او بی ریاست / فرش هایش از گلیم و بوریاست
 مهربان و ساده و بی کینه است / مثل نوری در دل آیینه است
  عادت او نیست خشم و دشمنی / نام او نور و نشانش روشنی
 خشم، نامی ازنشانی های اوست / حالتی از مهربانی های اوست
 قهر او از آشتی ، شیرین تر است / مثل قهرِ مهربانِ مادر است
 دوستی را دوست، معنی می دهد / قهر ما با دوست، معنی می دهد
 هیچ کس با دشمن خود، قهر نیست / قهریِ او هم نشان دوستی است ...
 تازه فهمیدم خدایم، این خداست / این خدای مهربان و آشناست
 دوستی، از من به من نزدیک تر / از رگِ گردن به من نزدیک تر
 آن خدای پیش از این را باد برد / نام او را هم دلم از یاد برد
 آن خدا مثل خیال و خواب بود / چون حبابی، نقش روی آب بود
 می توانم بعد از این، با این خدا / دوست باشم، دوست، پاک و بی ریا
 می توان با این خدا پرواز کرد / سفره ی دل را برایش باز کرد
 می توان درباره ی گل حرف زد / صاف و ساده، مثل بلبل حرف زد
 چکه چکه مثل باران راز گفت / با دو قطره، صد هزاران راز گفت
 می توان با او صمیمی حرف زد / مثل یاران قدیمی حرف زد
 می توان تصنیفی از پرواز خواند / با الفبای سکوت آواز خواند
 می توان مثل علف ها حرف زد / با زبان بی الفبا حرف زد
 می توان در باره ی هر چیز گفت / می توان شعری خیال انگیز گفت
 مثل این شعر روان و آشنا: / « پیش از این ها فکر می کردم خدا . . .» 

 « قیصر امین پور»
 

 باز آن احساس گنگ و آشنا / در دلم سیر و سفر آغاز کرد
باز هم با دست های کودکی / سفره ی تنگ دلم را باز کرد
 باز برگشتم به آن دوران دور / روزهای خوب و بازیهای خوب
 قصه های ساده ی مادر بزرگ / در هوای گرم شب های جنوب
رختخوابی پهن، روی پشت بام / کوزه های خیس، با آب خنک
بوی گندم، بوی خوب کاهگل / آسمانِ باز و مهتاب خنک
از فراز تپه می آمد به گوش / زنگ دور و مبهم زنگوله ها
کوچه های روستا ، تنگ غروب / محو می شد در غبار گله ها
های و هوی کوچه های شیطنت / دست دادن با مترسک های باغ
حرف های آسمان و ریسمان / حرف های یک کلاغ و چل کلاغ
 روزهای دسته گل دادن به آب / چیدن یک دسته گل از باغچه
 جست و جوی عینک مادر بزرگ / توی گرد و خاک روی طاقچه
 فصل خیش و فصل کشت و فصل کار/ فصل خرمنجا و خرمن کوب بود
 خواندن خط های در هم توی ماه / خواب های روی خرمن خوب بود
 روزهای خرمن افشانی که بود / خوشه ها در باد می رقصید شاد
 دانه های گندم و جو را زکاه / پاک می کردیم با آهنگ باد
 در دل شبهای مهتابی که نور / مثل باران می چکید از آسمان
 می کشیدیم از سر شب تا سحر / بارهای کاه را تا کاهدان
 آسمان ها در مسیر کهکشان / ریزه های ماه را می ریختند
 اسب ها از بارشان ، در طول راه / ریزه های کاه را می ریختند
 ریزه های کاه خطی می کشید / از سر خرمن به سوی کاه دان
 کهکشانی دیده می شد در زمین / کهکشانِ دیگری در آسمان
 توی خرمنجای خاکی کیف داشت / بازی پرتاب « توپ آتشی »
 « دوز » بازی های بی دوز و کلک / جنگ با « تیر و کمان های کِشی »
 جنگ مردان مثل جنگ واقعی / جنگ با سنگ و تفنگ و چوب بود
 جنگ ما مانند « جنگ زر گری » / گرچه پر آشوب، اما خوب بود
 مرگ ما یک چشم بستن بود و بس / خون ما در جنگها بی رنگ بود
 هفت تیر چوبی ما بی صدا / اسب های چوبی ما لنگ بود
 آسیاهای قدیمی خوب بود / دوستی های صمیمی خوب بود
 گر چه ماشینهای ما کوکی نبود / باز « ماشینهای سیمی خوب بود»
 ظهر ها بعد از شنا و خستگی / ماسه های نرم کارون کیف داشت
 وقت بیماری که می رفتیم شهر / سینمای گنج قارون کیف داشت
 روزها در کوچه های رو ستا / دیدن ملای مکتب ترس داشت
 دیدن جن توی حمام خراب / دیدن یک سایه در شب ترس داشت
 چشم ها، هول و هراس ثبت نام / دست ها، بوی کتاب تازه داشت
 گر چه کیف ما پر از دلشوره بود / باز هم دلشوره ها اندازه داشت
 « باز باران با ترانه » می گرفت / دفتر« تصمیم کبری » خیس بود
 « خاله مرجان » و خروس ساده اش / که پر و بالش سرا پا خیس بود
 روز های باد و باران تگرگ / تیله بازی های ما با آسمان
 تیله های شیشه ای از پشت بام / صاف، غِل می خورد توی ناودان
 بعضی از شب ها که مهمان داشتیم / گرم و روشن بود ایوان و اتاق
 می نشستیم از سر شب تا سحر / فال حافظ بود و گرمای اجاق
 « هفت بند » کهنه ی « کاکا علی » / ناله اش مثل صدای آب بود
 شاهنامه خوانی « عامو رضا » / داستانش رستم و سهراب بود
 یاد شربت های شیرین و خنک / توی ظهر داغ عاشورا به خیر !
 یاد آشِ نذری همسایه ها / روضه ها و نوحه خوانی ها به خیر!
 یاد ماه روزه و شب های قدر / یاد آن پیراهن مشکی به خیر!
 یاد آن افطارهای نیمه وقت / روزه های کله گنجشکی به خیر!
 قهرها و آشتی های قشنگ / با زبان آشنای « زرگری »
 یک دوچرخه، چند چشم منتظر / بعد از آن هم بوی چسب پنچری
 چال می کردیم زیر یک درخت / لاشه ی گنجشک های مرده را
 " چینه " می دادیم نزدیک اجاق / جوجه های زرد سرما خورده را
 خواب می رفتیم روی سبزه ها / سیر می کردیم روی آسمان
 راه می رفتیم روی ابرها / تاب می بستیم بر رنگین کمان ...
 ناگهان آن روزها را باد برد / روزهایی را که گل می کاشتیم
 روزهایی که کلاه باد را / از سرش با خنده برمی داشتیم
 بال های کاغذی آتش گرفت / قصه های کودکی از یاد رفت
 خاک بازی های ما را آب برد / بادبادک های ما بر باد رفت
 آه، آیا می توان آغاز کرد / باز این راهِ به پایان برده را؟
 می توان در کوچه ها احساس کرد، / باز بوی خاکِ باران خورده را؟
 می توان یک بار دیگر باز هم / بال های کودکی را باز کرد؟
 چشم ها را بست و بر بالِ خیال / تا تماشای خدا پرواز کرد؟