در دوران بـــرزخی ...

 مردم هم که اکثرا یا هزار جور گرفتاری وُ دغدغه داشتند وَ یا عادت کرده بودند که «هر چه پیش آید ، خوش آید» رو به حـُــکم «قـضـــا وُ قـَــدَر» ، قبول کنند ، با خودشون فکر کردند که حتما صلاح وُ مصلحتی تو کار بوده که حکام وُ سلاطین اون دیار ، این اسم جدید رو اعلام کردند ، فقط عده-ی انگشت-شماری که اهل فکر وُ ذکر وُ کنجکاوی بودند ، به شک افتادند که نکنه بازم مـَــکر وُ فریبی تو کار باشه ... 

 باز هم چشم وُ گوشهای مخفی حکام وُ سلاطین اون دیار به اعلی حضرت سابق که یک چیزی بود مثل ِ «ظل السطان» وَ حالا خودش رو مُلقب کرده بود به «رحمت السطان» ، خبر دادند که چه نشسته-اید که دشمنان سلطان وُ رَعیت ، دوباره دارند با «هزارتا دزد وُ دروغ» ، تیشه به ریشه-ی سلطنت وُ آب وُ خاک ما میزنند وَ علیه خدمات حکومتی ، دروغ-پردازی وُ توطئه میکنند ...

 جان ِ کلام اینکه به هر کس که شک داشتند ، گرفتند وُ با غـُــل وُ زنجیر انداختنش تو «خانه-ی عافیت» (یعنی یک جور زندان وُ سیاهچالی که در اونجا مثلا عبرت بگیرند وُ "قـَــدر ِ عافیت" رو بفهمند ... ولی ظلم وُ ستم رحمت السطان وَ اصحاب نابکارش ، از سرباز ِ مزدور وُ داروغه-ها گرفته تا وزیر اعظم وُ بقیه-ی مقامات ، روز به روز به این جور آتیشها بیشتر دامن میزد ، «دقیقا مثل اشک ِ کباب وُ شعله-وَرتر شدن آتیش» ...

 بعد از مدت کوتاهی ، حکام وُ سلاطین اون دیار که آدمهای کوتاه-فکر وُ کم-طاقتی بودند ، بقول قدیمیا «طاقت-شون طاق شد» وُ به جوش وُ خروش افتادن که هر طور شده باید آتیش این غائله رو برای همیشه خاموش کنند. عاقبت ، تصمیم گرفتند که مقامات اون دیار با هم ُشور وُ مشورتی بکنند تا به راه حلی کار-آمد برسند ، ولی این هم به نتیجه-ای نرسید که رحمت السلطان بپسندد وَ همگی با هم «بـَــه بـَــه وٌ چـَــه چـَــه بزنند»! ... بالاخره به کاهن اعظم اجازه دادند تا درباره-ی طرح وُ نقشه-ای که بدستور سلطان ، نصفه وُ نیمه در نطفه خفه شده بود ، توضیح وافی وَ کافی بدهد. خدا میدونه که وزیر اعظم به رحمت السطان چی در-گوشی گفته بود که او با اکراه وُ هزار منت ، گفته بود : «مآ آ آ ، بخاطر حفظ حُرمت این وزیر ، به کاهن اجازه-ی توضیحاتی که در شأن این تخت وُ تاج باشد را میدهیم». 

 کاهن هم این بار با هزار ذوق وُ شوق ، مختصر وُ مفید گفت : « قبله-ی عالم ، دو کلام ، " نـفـــآق وُ فـســـآ آ آ د " ... ». وزیر اعظم که متوجه-ی حرف او شده بود ، با چاپلوسی گفت : «بسه! حضرت سلطان وَ ما ، تا آخر ِ حرفت را خواندیم ، همگی مـُــرخـصـیـــد ... قبله-ی عالم وَ مـآ آ ، گفتگویی خصوصی داریم»! ... 

 در خلوت ِ دو نفره-شون ، هر چی وزیر اعظم سعی کرد که با توضیحاتش به شاه بفهمونه که منظور وُ مفهوم ِ «طرح ِ دو-کلمه-ای» ِ کاهن ، چی هست وُ چی نیست ، شاه «شیر-فهم» نشد که نشد! ... آخرش هم از کوره در رفت وُ با عصبانیت به وزیر گفت : «ببین! دو کلام حرف رو سه ساعت هی کش دادی ، کش دادی ، ولی نه خودت فهمیدی نه من!!! خودت یک خاکی تو سَرت بریز! از اول هم مسئولیتش با تو بود وُ هست ؛ اما وای به روزگارت اگه نتونی آتیش این غائله رو خاموش کنی» ...  

 همون روز ، وزیر اعظم ، مقام تبلیغاتش رو خواست وَ به او کاملا حالی کرد که همه-ی مزدوران وُ خبر-چین-هاشو با جدیت تمام ، مأمور به انجام این فرمایشات ملوکانه گسیل کنه : «ایجاد تفرقه وُ نفاق بین تمام مردم وَ فرقه-هایی که هر جور اعتراضی به روش ِ حکومت رحمت السطان وَ گماشتگان او داشتند» ، «تبلیغ وُ ترویج ِ انواع ِ فساد بین مردم ، جهت مشغله وَ دغدغه-هایی که کاملا اونها رو بخودشون مشغول کنه » ، وَ خلاصه-ی کلام ، کاری کنند که مردم نسبت به هم بدبین ، بی-اعتماد ، وَ نا-امید شوند وَ فکر کنند که همه-ی مشکلات وُ سختی-هایی که دارند ، ناشی از رفتار وُ گفتار وُ کردار خود ِ مردم اون دیاره وَ نباید از اعلی حضرت وَ گماشتگان حکومتی ، گله وُ شکایتی داشت ... 

 جان کلام اینکه تا وقتی اوضاع همینطور ادامه داشت ، بقول معروف «آش همون آش بود وُ کاسه همون کاسه» ...