در دوران بـــرزخی ...

  فکر میکنید که ضروری-ترین نیازهای کشور کدامند؟

  جهت مراجعه به مرجع متن، یا عنوان اصلی، به پیوند فوق اشاره کنید

  بسم الله الرحمن الرحیم

 دکتر صادق زیباکلام :
«52 درصد از واحد‌های مستقر در شهرک‌های صنعتی تعطیل هستند یا با ظرفیتی کم‌تر از 50 درصد فعالیت می‌کنند.» این جمله را سیدمحمدعلی سیدابریشمی، معاون وزیر صنایع و مدیر عامل سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی در جریان بازدید از شهرک‌های صنعتی آذربایجان غربی در هفته گذشته بیان داشت. داریوش اسماعیلی نماینده مجلس و عضو کمیسیون صنایع یک گام از معاون وزیر صنایع جلوتر رفته و اظهار می‌دارد که «به غیر از شهرک‌های صنعتی تمام واحد‌های تولیدی کشور در آستانه ورشکستگی و تعطیلی هستند.» فی‌الواقع مدت‌هاست که بسیاری از واحد‌های تولیدی کشور یا تعطیل شده‌اند یا فعالیت‌شان به حداقل ممکن تقلیل یافته و به سختی نوک بینی‌شان را توانسته‌اند بالای آب نگه دارند تا غرق نشوند. بسیاری مجبور شده‌اند که پرسنل و نیرو‌های کاری‌شان را کنار بگذارند یا در تهیه مواد اولیه دچار مشکل هستند، یا قطعه و لوازم یدکی ماشین‌آلاتشان را نتوانستند جایگزین نمایند، یا دستگاه‌ها و ابزار آلات لازم را نتوانستند وارد کشور نمایند. اغلب بدهی‌های سنگین به بانک‌ها دارند، چون به دلیل رکود و تعطیلی نتوانستند اقساط و وام‌هایشان را بپردازند. دلیل دیگر ناتوانی در تادیه بدهی‌هایشان به واسط آن است که خود نتوانستند مطالباتشان را دریافت نمایند. اگرچه باورنکردنی است، اما یکی از بزرگترین بدهکاران به صنایع مختلف و واحد‌های تولیدی، دستگاه‌های تولیدی هستند. ایران خودرو، سایپا، توانیر، ذوب‌آهن از جمله بزرگترین بدهکاران به تولید کنندگان و شرکت‌های بزرگ و کوچک خصوصی هستند. فی‌الواقع کم‌تر شرکت، سازمان، صنعت و واحد تولیدی یا خدماتی دولتی را می‌توان سراغ گرفت که بدهی‌های سنگین به بخش خصوصی و بانک‌ها نداشته باشد. این فقط صنایع و تولید که قلب اقتصاد کشور هستند، نیست که در چنین وضعیت بدی قرار دارد و هر روز بر آمار واحد‌های تولیدی که تعطیل می‌شوند اضافه می‌شوند. نعمت‌زاده وزیر صنایع هم چندی پیش گفته بود صنعت کشور نابود شده است، چون عملا دیگر امکان همان بیرون نگه داشتن نوک بینی‌شان در بالای آب را هم ندارند. بگذارید چند آمار کلی از وضعیت بهداشت و درمان ارائه دهم تا جنبه دیگری از وضعیت اقتصادی روشن شود. سال 91 کل بودجه‌ خدمات بهداشتی و درمانی کشور 14 هزار میلیارد تومان بود در همان سال 91 هم فریاد مسئولین درمانی کشور به گوش می‌رسید. مسئولین بیمارستان‌ها، درمانگاه‌ها، سازمان تامین اجتماعی و .... از وضع خراب بهداشت و درمان می‌نالیدند. در یک قلم فقط دولت میلیارد‌ها تومان به سازمان تامین اجتماعی بدهکار بود. کم نبودند بیمارستان‌ها و واحد‌های درمانی که به دلیل عدم پرداخت طلب‌هایشان از سازمان تامین اجتماعی، تعارف را کنار گذاشتند و در تابلو‌های بزرگ نوشته بودند که «هیچ قراردادی با سازمان تامین اجتماعی یا بیمه خدمات درمانی ندارند و هیچ جور دفترچه خدمات درمانی را نمی‌پذیرند» البته همه می‌دانیم، آنجا که همچنان دفترچه خدمات درمانی را می‌پذیرند، بیش از 80 درصد هزینه‌ها را خود بیمار می‌بایست بپردازد. این وضعیت بهداشت و درمان در سال 91، امسال (92) عملا وضع بدتر شده است. نیازی نیست مسئولی گزارش دهد که چرا به نسبت سال 91، امسال وضع بهداشت و درمان بدتر شده است. چرا که بودجه بهداشت و درمان امسال مجموعا 16 هزار و 800 میلیارد تومان است. یعنی به نسبت سال 91 حدود 13 درصد افزایش یافته. این درحالی است که حسب آمار تورم حدود 40 درصد است. یعنی اگر حتی حسب تورم هم بودجه بهداشت و درمان افزایش می‌یافت، می‌بایستی به حدود 27 هزار میلیارد تومان می‌رسید، اما در عمل کمتر از 17 هزار میلیارد تومان است. می‌توان حدس زد که وضعت بهداشت و درمان امسال چه وضعیتی پیدا کرده است. فی‌الواقع نیازی به حدس و گمان نیست، وزیر جدید بهداشت و درمان اخیرا اظهار داشته که وضعیت بودجه و اعتبارات آنقدر در حوزه بهداشت و درمان خراب است که بیمارستان‌های دولتی با بودجه‌ای که دارند فقط قادرند، حقوق پرسنل را بپردازند و عملا نمی‌توانند خرج دیگری بنمایند. وقتی بیمه صرفا 20 یا حداکثر 25 درصد هزینه دوا و درمان را می‌پردازد و 70 تا 80 درصد مابقی را خود بیمار باید بپردازد، خیلی نیازی به ارقام و آمار نیست. سرانه بهداشت در ایران نزدیک به 900 دلار است. در حالی که در کشورهای هم‌ردیف ایران همچون مالزی، هنگ‌کنگ و ترکیه این سرانه بین 5000 تا 8000 هزار دلار است. یعنی سرانه بهداشت در این کشورها 6 تا 9 برابر ایران است.
با این آمار و ارقام بیمارستان‌های دولتی هر روز بدتر از روز قبل می‌شوند. تعجب‌آور نیست که در رنکینگ جهانی بهداشت و درمان جایگاه ایران 112‌ است. رنکینگ بهداشت و درمان در کشوری که ظرف هشت سال گذشته بیش از 700 میلیارد دلار درآمد نفتی داشته در ردیف غنا، ساحل عاج و سایر کشورهای آفریقایی است. تصویر آموزش و پرورشمان اگر بدتر از بهداشت و درمانمان نباشد، بالاتر از آن نیست.
اگر کسی حوصله کند و مشابه همین بررسی را در خصوص آموزش و پرورش، محیط زیست، مبارزه با اعتیاد، حمل و نقل و سایر حوزه‌های اجتماعی و اقتصادی به عمل آورد، یقینا وضعیت این حوزه‌ها خیلی بهتر از بهداشت و درمان نخواهد بود.
البته در امور نظامی، هسته‌ای و هوا فضا، پیشرفت‌هایمان خیلی‌خیلی برجسته‌تر بوده و قابل مقایسه با آموزش و پرورش، بهداشت و درمان، محیط زیست یا پیشرفت صنعت و حمل و نقل نمی‌باشد که البته مهم هم پیشرفت در هوا و فضا، ساخت هواپیمای بدون سرنشین، و هسته‌ای می‌باشد و نه بهداشت و درمان، آموزش و پرورش، محیط زیست، ایجاد اشتغال و این دست امور نه‌چندان با اهمیت.

 تهیه وَ تدوین : عـبـــد عـا صـی

 یونسی: افراطی?ها آدم?های نرمالی نیستند ...

  جهت مراجعه به مرجع متن، یا عنوان اصلی، به پیوند فوق اشاره کنید

  بسم الله الرحمن الرحیم

 روزنامه ایران در مصاحبه?ای با حجت الاسلام یوسنی مشاور ویژه رئیس جمهور درامور اقوام و اقلیت?ها :
*برخی افراد،قومی یا اقلیتی را غیر خودی به حساب می آورند و می گویند پست ها و ماموریت های حساس را نمی شود به عهده غیر خودی ها گذاشت، اما از نظر ما این نگاه درستی نیست که بخشی از مردم ایران را نامحرم و غیرخودی بدانیم. این نگاه امنیت سوز و غیریت ساز است.
*راهی جز این نیست که جریان های افراطی میداندار مسئولیت های حساس نشوند. به طور مثال این گونه افراد نباید در مسند قضاوت و یا درکارهای امنیتی و تصمیم ساز قرار بگیرند. این به معنای محدود کردن آزادی نیست، بلکه نوعی تدبیر است. زیرا افراد افراطی آدم های نرمالی نیستند تا بتوانند در مصادر قدرت و قضاوت قرار بگیرند.
* تا الان دولت موفق نشده است وزارتخانه یا استانداری ای را در اختیار اقلیت های قومی و مذهبی قرار دهد. این به معنای این نیست که در آینده این کار را نخواهد کرد. ولی تا الان در این سطح موفق نشده است. اما در حد معاون کل و معاون وزیر اقداماتی صورت گرفته است. تصمیمات دیگری نیز اتخاذ شده است که من به علت موانع و کارشکنی هایی که ممکن است پیش بیاید نمی توانم بگویم.
*دفاع از حقوق قانونی اقلیت ها و اقوام ایرانی به این معنا نیست که باید اجازه داده شود که فعالیت های توسعه گرایانه داشته باشند.
*هر حرکتی که دشمنی ایجاد کند، الزاما امنیتی است. حالا فرقی ندارد آن فرد کشیش یا یک روحانی شیعه باشد. همچنین سخنان روحانیون و مداحانی که با صحبت های خود در مراسم، مردم را تحریک می کنند نیز به همان اندازه ضد امنیتی است.
* من هر وقت نتوانم کاری کنم یا نگذارند، اعلام می کنم. حتی اگر دولت هم با من در انجام ماموریتم همراهی نکند من اعلام می کنم. اگر مخالفین و افراد تندرو مانع ایجاد کنند و یا احساس کنم که مسئولیتم را انجام داده ام و احتیاجی به حضورم نیست، مطمئن باشید که کناره گیری می کنم.
*فضای امنیتی برداشته شده و دولت در صدد است این فضای امنیتی به طور کامل برداشته شود و یک فضای فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی جایگزین اش شود.
*خیلی چیزها دست آقای روحانی نیست. بالاخره قوه قضائیه تشکیلاتی است که کارخودش را انجام می دهد.یعنی بخش زیادی از این مسائل در اختیار دولت نیست. بنابراین حل این مسائل زمان می برد. اقدام دولت تنها می تواند بخشی از مسائل را حل کند. توافق ژنو اما قدم بزرگی است برای تاثیر گذاری در مسائل داخلی و ارتباط مستقمی با خیلی از مسائل ندارد. اما بالاخره موفقیت دولت در دیپلماسی می تواند در جاهای دیگر نیز تاثیر گذار باشد.
* از اینکه وزیر اطلاعات نشدم خوشحالم. زیرا اصلا مایل نبودم وزیر اطلاعات باشم. وقتی هم که آقای روحانی پیشنهاد دادند شخصا مخالفت کردم و به ایشان گفتم من در این سمت بوده ام اما حالا وقت آن است که چهره ای جدید این کار را بر عهده بگیرد. این موضع دو دلیل داشت؛ اول اینکه بازگشت فرد به کاری که سالها انجام داده است چندان جذابیتی ندارد. به ویژه شغل های امنیتی که شغل های پردردسری است. شغل امنیتی شغلی نیست که انسان به آن میل نفسانی داشته باشد.

 تهیه وَ تدوین : عـبـــد عـا صـی