در دوران بـــرزخی ...

 وام گـذار لـــب تـــــو راســـتـــــی / گفتی و چون شعله به پا خاستی

 بـانـگ رسـای تـو ستــم سـوز شد/ کـشتــه مـظـلـوم تـو، پـیـروز شد

 خواست که غم دست تو بندد ولی/ غـم کــه بـُـود در بــر دُخـت علی؟

 قــامــت تــو قـامت غم را شکست/ دُخـت علــی را نتوان دست بست

 ای دل دریـــــا، دل دریــــای تـــــــو/ عـرش خـــدا مـــنــزل و مـأوای تو

 جـسم تــو از عـشق مـگر ساختند/ کـایــن هـمـه جـان در ره تـو باختند

 آنـچـه تــو کــردی بـه صــف کـربـــلا/ کـــرده‌ی مــخـلــوق بــود یــا خدا؟

 آن هـمـه غـم، آن هـمـه استـادگی/ آن هــمـــه سُـتـْــواری و آزادگــی

 آن همه خون دیدن و چون گُل شدن/ دشت خـــزان دیـدن و بـلـبل شدن

 علی موسوی گرمارودی