_{تحقیری تلخ وَ تاریخی ...}

برای مرجع روی عنوان کلیک کنید

   واقعیت تلخی-ست که از زمان رضاشاه به این سو کمتر اتفاق افتاده بود، اینکه مجلس اینگونه تحقیر شود، عملی که احمدی نژاد مرتکب شد. به تمسخر گرفتن 290 نماینده و یکی از سه رکن کشور که نظام جمهوری اسلامی ایران بر روی آن بنا شده حاصل سوال از رئیس جمهور بود. پس از کش و قوس،بحث و رایزنی و چانه زنی های طولانی،سرانجام لحظه موعود فرارسید و آقای احمدی نژاد صبح روز چهارشنبه 24 اسفند در صحن علنی مجلس و در حالیکه میلیون ها نفر در ایران و خارج از کشور مشتاقانه منتظر بودند در برابر نمایندگان ایستادند تا به سوالات آنان پاسخ ها و مطالب رئیس جمهور در همه سایت ها،مطبوعات و خبرگزاری ها آمده است. آنچه که در یک کلام پیرامون پاسخ های احمدی نژاد می توان گفت این است که او نه سوالات را جدی گرفته بود، نه 290 نماینده و نه مجلس را. از یک بابت باید با وی همراهی کرد. برخی از سوالات آنقدر سطحی بودند که به زحمت می شد آنها را جدی گرفت. در شرایطی که کشور با معضلات بنیادی اقتصادی رو به روست، در شرایطی که جایگاه ایران در عرصه بین المللی از سال 84 به این سو تنزل داشته، در شرایطی که روابط ما با کلیه کشورهای همجوار و همسایگانمان تیره و تاراست، در شرایطی که تهدید حمله نظلامی مطرح است، در شرایطی که بیکاری بلای جان کشور شده، در شرایطی که بهترین فارغ التحصیل رشته های فنی و علمی کشور گروه گروه دارند مهاجرت می کنند، در شرایطی که ارزش پول ملی مان ظرف چند هفته بیش از30 درصد ارزش خود را از دست داده، در شرایطی که فساد از اقتصاد بالا می رود، در شرایطی که واحدهای صنعتی و تولیدی کشور یکی پس از دیگری در آستانه ورشکستگی قرار گرفته اند، در شرایطی که حجم چک های بی محل و برگشتی در بازار ظرف یکی دو سال گذشته چند برابر شده، در شرایطی که... آری در شرایطی که این همه موضوعات اساسی و بنیادی در کشور مطرح است، پرسیدن اینکه چرا ایشان چند سال پیش در برنامه تلویزیونی مساله حجاب را جدی نگرفته یا چرا در معرفی وزیر ورزش تعلل نموده و سرانجام نامه معرفی وزیر ورزش را با لحنی غیرمحترمانه به مجلس ارسال می کند و سوالاتی ازاین دست،باعث می شود تا کل موضوع پرسش ازرئیس جمهورجدی گرفته نشود. طرح چنین پرسش هایی و ندیدن موضوعات کلان کشور،هم ازیک سوباعث شد تا احمدی نژاد کل برنامه را به تحقیر و تمسخربکشاند، هم ازسویی دیگراین پرسش از نمایندگان مجلس مطرح می شود که آیا به راستی آنچه که شما پرسیدید، مهمترین،اساسی ترین و عاجزترین موضوعات کشورمان در شرایط کنونی است؟ آیا از آن سئوالاتی که شما موکلین ملت از رئیس جمهورپرسیدید،موضوعات مهمترواساسی تری در کشوروجود نداشت؟ بازنده سوال از رئیس جمهور در حقیقت ملت بود، چرا که نه سوالات جدی بودند و نه به طریق اولی پاسخ های رئیس جمهور. در عین حال حضور احمدی نژاد در مجلس مبیین یک نکته دیگری هم بود. نکته ای که میان سطور نوشته شده بود. این که احمدی نژاد نه سوالات را خیلی جدی گرفته بود،نه نمایندگان را اعم از مخالفین یا موافقینش را،و نه اساسا جایگاه مجلس را.  احمدی نژاد نشان داد که نه بیم و هراسی از مجلس دارد و نه به عبارتی عامیانه تر «تره ای برای آن خرد نمی کند». البته نگاه تحقیرآمیز رئیس قوه مجریه به قوه مقننه خیلی تاسف آور است. اما سوال اساسی آن است که چه کسی و کدام نهاد مسئول سقوط جایگاه خانه ملت است؟ آیا احمدی نژاد مقصر بود که خانه ملت را این چنین حقیر نمود؟ در پاسخ بایستی گفت که خیر،از ماست که بر ماست. واقعیت تلخ آن است که مسبب اصلی سقوط جایگاه امروزی مجلس، هیچ نهادی به جز خود مجلسی ها نیستند، مجلسی که مسائل و رویداد های بسی مهم در کشور اتفاق می افتاد و واکنشی نشان نمی دهد اگر آن رویداد ها در کشور دیگری اتفاق افتاده بود چه می کردند؟ مجلسی که به قول یکی از متولیانش برخی نمایندگان آن به کار چاق کن های دولت بدل شده اند،مجلسی که برخی از نمایندگان آن برای آنکه دور بعد رد صلاحیت نشوند یا به طرق دیگری شانس انتخاب شدن مجددشان را از دست ندهند،صدای شان در دفاع از حقوق ملت بر نمی آید،مجلسی که برخی از نمایندگانش به صف «وکیل الدوله» متصف شده اند... آری با یک چنین مجلسی خیلی نمی توان از احمدی نژاد انتظار داشت تا آن را جدی بگیرد. یقینا اگر دست کم شماری از مجلسیان قدری با اقتدارتر،مصمم تر،مسئولانه تر،استوارتر،مصدق وارتر و مدرس وارتر عمل کرده بودند،امروز احمدی نژاد مجلس را این چنین به تمسخر نمی گرفت.حکایت مجلس و احمدی نژاد حکایت همان عقابی است که چون نیک در تیری که بر بالش نشسته بود نظر کرد،باحسرت گفت که «از ماست که بر ماست»