برای مرجع روی عنوان کلیک کنید

 زورگیران و معتادان شیشه ای جوان کم بودند که نوجوانان زورگیر نیز به این خیل اضافه شدند، همین یکی دو روز پیش خبر دستگیری باندهای نوجوانان زورگیر در تهران و مشهد را چاپ کردیم، این ها وقایع تلخی بود که مخاطبان ما را آ زار داده و می دهد، آن ها مدام سوال می کنند که به راستی چرا زورگیری و چرا زورگیری از ناحیه نوجوانان ؟حقیقت این است که بروز چنین حوادثی که همواره با خشونت همراه بوده و هست خود زنگ خطری برای جامعه به شمار می رود به ویژه از این بابت که سن زورگیری نیز یا کاهش یافته و یا در حال کاهش یافتن است. بدیهی است جوانان و نوجوانان زورگیر محصول همین جامعه هستند و از کره ماه نیامده اند و هرچند عمل آن ها خلاف شرع و عقل و عرف و اخلاق و بسیار مذموم است اما محکوم کردن و بیزاری از اقدام آن ها وحتی دستگیری و مجازات آن ها به تنهایی ره به جایی نخواهد برد. تجربه نشان داده است مجازات و زندانی شدن جوانان و نوجوانان در بسیاری از موارد نه تنها موجب عبرت خیلی ها نشده بلکه آن ها را در ارتکاب جرم جری تر و ماهرتر ساخته است.

تربیت و ارشاد نوجوانان زورگیر در کانون های اصلاح و تربیت و زندانی کردن آن ها نیز در حد یک مسکن بوده است چگونه ممکن است در چند ماه بتوان یک نوجوانی را که دست به زورگیری و خشونت زده است اصلاح کرد و دوباره به جامعه بازگرداند؟ معتقدم به منظور حل ریشه ای این معضل باید به سراغ خانواده ها رفت و کار را از خانواده شروع کرد همان خانواده هایی که به دلیل هزار و یک مشکل زندگی، ندانم کاری و سهل انگاری نتوانستند و یا نخواستند بر اعمال و رفتار فرزندان خود نظارت کنند و قادر نبودند، خواسته های یک نوجوان را در جامعه ای که «مد» و چشم و هم چشمی در بین قشر جوان و نوجوان آن حرف اول را می زند برآورده کنند.

متاسفانه هم بسیاری از خانواده ها فرزندان جوان و نوجوان خود را یا درک نمی کنند و یا شیوه پاسخگویی به احساسات، عواطف و خواسته های آن ها را بلد نیستند و هم بسیاری از جوانان و نوجوانان امروزی بنا به دلایلی حرمت ها را زیر پا گذاشته اند و در برابر والدین جبهه گیری می کنند که این جبهه گیری اکنون به «خفت گیری » از جامعه تبدیل شده است. باید گفت شخصیت یک نوجوان از دوران کودکی شکل می گیرد و ممکن است این تربیت نادرست والدین باشد که باعث شده نوجوان نسبت به اوامر و نصایح پدر و مادر بی اعتنا باشد و آن گاه که محیط خانواده را برای درددل و بیان خواسته هایش نامساعد می بیند، گرایش به سمت هم سن و سالانی پیدا می کند که هر یک تحت تاثیر دیگری هستند و با برخی تصورات نادرست درصدد اثبات «بزرگ شدن» خود برمی آیند و سعی می کنند در عمل به مقابله با پدر و مادر و حتی جامعه برخیزند و کلام آخر این که در جامعه ای که توقعات قشر جوان و نوجوان بالا رفته است و امکان برآورده شدن این توقعات که برخی ممکن است به جا باشد، فراهم نیست، این وظیفه والدین ، سیستم های آموزشی و رسانه هاست که در این زمینه فرهنگ سازی کنند و راه درست را پیش روی جوان و نوجوانی بگذارند که در مرحله حساس زندگی قرار دارد و امر و نهی و خشونت او را جری تر می کند.به نکته مهم دیگری نیز اشاره کنیم و آن نقش مواد مخدر، اعتیاد و به خصوص اعتیاد به «شیشه» در ارتکاب جرایم خشن است.

همین چند روز پیش نیروی انتظامی از آلوده شدن تهران و کلان شهرها به «شیشه» خبر داد، ماده مخدری که بسیار توهم زاست و نوجوان و جوان مصرف کننده پس از استعمال آن خود را قادر به انجام هر کاری می بیند، وظیفه مقابله با تولید و توزیع شیشه بر عهده نیروی انتظامی است اما وظیفه مهم تر که جلوگیری از آلوده شدن فرزندان به این مخدر خطرناک است بر عهده خانواده هاست، به راستی تا به حال کدام یک از پدر و مادرها نشسته اند و چند دقیقه ای برای فرزندان خود در مورد مخاطرات شیشه و اعتیاد صحبت کرده اند، باور کنید صحبت کردن در این زمینه به یک «تابو» تبدیل شده است و همه پدر و مادرها از این که حرفی در این باره بزنند ابا دارند چرا که آنان در ذهن خویش فرزندان خود را مبرا از هر خطایی فرض می کنند و هرگز باور ندارند که روزی ممکن است فرزند آن ها نیز به شیشه، کریستال و... معتاد شود.