سلام ... اين حرف شما منو ياد دوستي انداخت که در تهران زندگي ميکرد وَ فاميل خودش و همسرش در شهر ملاير ... اواسط جنگ تحميلي، خانمش وَ دو فرزندش براي ديدار بستگان نزديکشان به ملاير رقته بودند ؛ رفتن-شان همزمان با اوج حملات هوايي وَ موشکي صدام ملعون بود. يکوز خبر رسيد که دشمن شهر ملاير را بمباران کرده. دوستم فوراٌ به ملاير ميرود ، وَ انجا با خانه-ي مادر زنش مواجه ميشود که با خاک يکسان شده بود. خودش ميگفت : «با ديدن آن صحنه به خدا گفتم : "خدايا هر چه به آدم ميدهي ، لياقت وُ ظرفيتش را هم بده، وَ هر آنچه از آدم ميگيري، صبر وُ طاقت از دست دادنش را عنايت فرما"» ... ميگفت بعد از طلب اين حاجت ، قوت قلب عجيبي را در خود حس کردم وَ توانستم با اجساد عزيزانم که شهيد شده بودند روبرو شوم. بعدا هم من هرگز آثار روان-پريشي وَ شکايتي را در او نه ديدم وَ نه شنيدم ؛ توکل کامل ...