برای مرجع روی عنوان کلیک کنید

   محمد مهاجری در وبلاگش نوشت: این داستان معروف را ( اگرچه با اختلاف درجزئیات) همه شنیده‌اند:
فردی با یک چماق وارد داروخانه شد‌، از متصدی داروخانه پرسید: آقا نفت دارید؟» پاسخ متصدی داروخانه منفی بود.مشتری با چوب روی ویترین کوبید و آن را شکست و گفت: مرده‌شور داروخانه‌ای را ببرد که در آن نفت نمی‌فروشند.
روز دوم وارد همان داروخانه شد از همان آقا پرسید، نفت دارید؟ و باز هم پاسخ منفی شنید. مشتری دوباره با چماقش بخشی از ویترین را شکست و گفت: مرده‌شور داروخانه‌ای را ببرد که نفت ندارد.
روز سوم، صاحب داروخانه برای جلوگیری از خسارت بیشتر، مقداری نفت تهیه کرد و در ویترین گذاشت. مشتری وارد شد و گفت: آقا نفت دارید؟ متصدی گفت: بله. او چماقش را محکمتر از دو روز گذشته بر ویترین زد و گفت: این داروخانه است یا نفت‌فروشی؟ مرده‌شور داروخانه‌ای را ببرد که نفت دارد!
روز چهارم باز هم مشتری وارد داروخانه شد. تا خواست بپرسد که «نفت دارید؟» متصدی داروخانه گفت: نفت را بهانه نکن. زود باش شیشه را بشکن و برو تا به کارمان برسیم.
حالا حکایت سیدمحمد خاتمی است.
چه از او نقل ‌شود که در انتخابات شرکت می‌کند، چه گفته شود که او تحریم کرده، چه روایت کنند که می‌خواهد انتخابات را جدی نگیرد ،‌چه در دماوند رای بدهد و چه و چه و چه، عده‌ای در داخل و خارج کشور، به او فحش می‌دهند. چه‌جوری رأی دادن و کجا پای صندوق رفتن و دلیل رأی دادن و ندادن هم بهانه است.
کسی که بنایش بر فحش است، بجای نقد و گفتگو ، فحش می دهد.
پس آقایان محترم! فحش تان را بدهید و بروید دنبال کارتان.

برای مرجع روی عنوان کلیک کنید

   سیمین دانشور عصر امروز (پنجشنبه 18 اسفندماه) پس از یک دوره بیماری در منزلش در سن 90سالگی از دنیا رفت. سیمین دانشور
به گزارش ایسنا، سیمین دانشور (متولد 8 اردیبهشت سال 1300خورشیدی در شیراز) نویسنده و مترجم ایرانی است. وی نخستین زن ایرانی است که به شکل حرفه‌ای در زبان فارسی داستان نوشت.
مهم‌ترین اثر او رمان سووشون است که نثری ساده دارد و به 17 زبان ترجمه شده است و از جمله پرفروش‌ترین آثار ادبیات داستانی در ایران محسوب می‌شود.
دانشور همچنین عضو و نخستین رئیس کانون نویسندگان ایران بود.
اخبار مراسم تشییع پیکر بانوی پیشکسوت ادبیات داستانی ایران متعاقبا اعلام خواهد شد.
عصرایران درگذشت این بانوی بزرگوار ایرانی را به جامعه ادبی و هنری و بازماندگانش تسلیت می گوید.

((( یکی از بهترین آثار ترجمه شده-ی ادبی را آن مرحومه بنام «داغ ننگ» ، اثر "هاتورن" ، انجام داده که کاری-ست ماندگار در تاریخ ترجمه-ی ایران-زمین_ ع.ع )))
 

برای مرجع روی عنوان کلیک کنید

   اینجا در بیمارستان جانبازان اعصاب و روان سعادت‌آباد، عقربه‌ها و تقویم‌ها اعتبار ندارند و گرچه سال‌ها پیش، جنگ تمام‌ شده است و حتی خیلی‌ها آن را از یاد برده‌اند، این تکه از زمین، تسلیم زمان نمی‌شود.
نمی‌دانم چند درصد از آنها که آغاز این گزارش را می‌خوانند، نیمه‌کاره‌اش می‌گذارند و از ذهن‌شان می‌گذرد که لزومی ندارد نرسیده به بهار از حال و هوای جانبازان اعصاب و روان بیمارستان نیایش چیزی بخوانند. من هم وقتی پس از سال‌ها، بار دیگر دلتنگ‌شان شدم و عید را بهانه کردم تا باز به آسایشگاه بیایم، فکر می‌کردم شاید این گزارش با عید غریبه شود؛ اما بعد یادم افتاد که ما ایرانی‌ها از سال 59 تا 67 هر سال‌تحویل، یادشان می‌افتادیم، آنها سال‌تحویل‌هایشان را در پناه کیسه‌های شنی سنگر جشن می‌گرفتند و ما در پناهگاه‌ها یا زیرزمین خانه‌هایمان، آنها صدای رگبار و انفجار می‌شنیدند و ما آژیر قرمز، آنها دلواپس ما بودند و ما دلنگران از موشک‌هایی که بی‌امان فرود می‌آمدند. می‌بینید؟ ما با آنها از لحظه نو شدن سال خاطره‌های زیادی داریم، ما با آنها بزرگ شده‌ایم.
خیلی از همرزم‌هایشان در آن سال‌ها شهید شدند و ما سنگ‌مرمرهای مزارشان را با گلاب شستیم و برایشان در اتاق‌های حلبی بالای سنگ قبرها حجله و جانماز و هفت‌سین گذاشتیم، خیلی‌ها در توفان آتش گم شدند و ما پلاک‌های نیمه و استخوان‌هایشان را سال‌ها بعد در آغوش فشردیم، لالایی خواندیم و به خاک سپردیم، خیلی‌ها از نفس افتادند و سرفه‌هایشان رنگ خون گرفت، خیلی‌ها چشم یا دست یا پایشان را در جبهه جا گذاشتند و ما نفس‌شان شدیم، چشم‌شان شدیم، دست و پایشان شدیم، اما سرنوشت ساکنان این بیمارستان به هیچ کدام از همرزمانشان شبیه نشد، ساکنان این خانه بزرگ با سنگ‌های مرمر سپید و حیاطی خلوت و ساکت، تا همیشه در جنگ ماندند و موج انفجار یا خاطرات فجایعی که دیده بودند، دگرگون‌شان کرد تا هر روز شهادت را تجربه کنند و بی‌تاب شوند، اما ما، خیلی از ما، فراموش‌شان کردیم و یادمان نماند که جنگ علاوه بر جانبازان شیمیایی و قطع عضوی و شهدا و مفقودالاثرها، جانبازان اعصاب و روان نیز دارد.
اینجا امن است
از 7 سال پیش که درباره‌شان نوشتم، همیشه دلم می‌خواست باز ببینم‌شان، بیمارستان نیایش 80 جانباز اعصاب و روان بستری دارد و به گروهی هم سرپایی خدمات ارائه می‌کند. نگاه‌های آنها وقتی از حیاط می‌گذرم و به اتاق فیزیوتراپی می‌روم غریبه است، اما کمتر از نیم ساعت بعد، وقتی حرف‌هایم با عبدالنبی شریف‌پور، فیزیوتراپیست مرکز، درباره کاردرمانی جانبازها تمام می‌شود، انگار سال‌هاست من و آنها که پشت دیوار شیشه‌ای اتاق کنار هم ایستاده‌اند و تماشایم می‌کنند، یکدیگر را می‌شناسیم.
در سالن کاردرمانی، تعدادی از جانبازها خاطره‌هایی دور را در آدمک‌ها و گل‌ها و سبد‌های سفالی خلاصه می‌کنند یا با رنگ‌هایی درهم، روی بوم می‌ریزند.
فکر خودکشی و مرگ و روزهای ناخوش جنگ حالا روی بوم آمده و شده است گل‌های نیلوفر، پل‌ها و پیاده‌رو‌های سنگفرش شده سپید، دریاچه‌هایی پر قو و کلبه‌هایی چوبی در کوهستان‌های برف گرفته.
آن‌طور که شریف‌پور می‌گوید قرار است جانبازها در کارگاه‌های کاردرمانی با ورزش و هنر به زندگی عادی برگردند. «کم پیش آمده که یکی از بچه‌ها را از دوره جبهه به یاد بیاورم... ولی وقتی خاطره‌ها را مرور می‌کنم، یادم می‌آید روزگاری با بعضی‌هاشان در عملیات‌هایی مشترک حضور داشته‌ام با این تفاوت که مناطق عملیاتی‌مان فرق داشته...» می‌خواهم بدانم فیزیوتراپیست مرکز وقتی نام جانباز را می‌شنود، یاد کدامیک از بیمارانش می‌افتد، شریف‌پور سکوت می‌کند و همکارش، الهام خطیب‌زاده، به کمکش می‌آید «یکی از بچه‌ها زمان جنگ غواص بود، با کسی حرف نمی‌زد، یک دنیا مهربان بود، به ما پینگ‌پنگ یاد داد، اما هنوز همان غواص جنگ باقیمانده بود.»
حرفش را نمی‌فهمم، می‌گوید: «از پرستار‌ها شنیدم که وقتی می‌رفت استخر، نفس می‌گرفت و به عمق 4 متری آب می‌رفت و مدت‌ها همانجا انگار دنبال تله‌های انفجاری می‌گشت.» چرا غواص حرف نمی‌زد؟ شاید چون ترسش از یک لحظه سهل‌انگاری و انفجار یکی از مواد منفجره زیر آب و مرگ همرزم‌هایش آنقدر زیاد بود که حرف زدن را از یادش برده بود.
کارکنان زن در بیمارستان جانبازان اعصاب و روان احساس امنیت می‌کنند؟ خطیب‌زاده پاسخ می‌دهد «می‌دانی؟ همه بچه‌های ما یک ویژگی بخصوص دارند که حتی وقتی حالشان بحرانی باشد رعایتش می‌کنند، آنها در هر شرایطی حرمت زن‌ها را نگه می‌دارند، اینجا پرستارها و کارشناس‌های خانم، احترام ویژه‌ای دارند.» مردان جبهه هنوز هم توی چشم زن‌های نامحرم نگاه نمی‌کنند و آرام و محجوب سرشان را پایین می‌اندازند. همان کمرویی رزمنده‌های چند دهه پیش، همان حجب خاص که متفاوت‌شان می‌کرد. «اینجا احساس امنیت می‌کنم، هیچ وقت پیش نیامده که برخورد ناشایستی با من داشته باشند.»
نوروزی‌های ما ،‌نوروزهای آن‌ها
راه باریک فلزی، که سایبانی رنگی سقفش شده است، من و عکاس را از اتاق شیشه‌ای فیزیوتراپی می‌برد تا سالنی که مجتبی روی یکی از صندلی‌هایش خوابیده است.
بهروز اصغری، پرستار بخش، همیشه یادش هست که دست مجتبی اگر از صندلی آویزان باشد، خواب می‌رود و آن وقت با گزگزش اوقات مجتبی را تلخ می‌کند، به همین خاطر عادتش شده است. بی‌صدا می‌آید و دست او را، طوری که از خواب نپرد، می‌گذارد روی سینه‌اش.
مجتبی قوی هیکل است، خوابی سبک دارد، لباس آبی نخی نازکی پوشیده، کلاه بافتنی به سر دارد، زیر چشم‌های درشتش طوقی تیره افتاده، هنوز مدرسه می‌رفته که راهی جبهه شده و زیاد نگذشته که موج انفجار او را با خود برده است، اما چیزی از لحظه موجی‌شدنش به خاطر نمی‌آورد. ما که می‌آییم بیدار می‌شود و با اصغری دست می‌دهد.
پرستار مثل نجوا کردن رو به او می‌گوید: «آقا مجتبی، دلش می‌خواد به جای تختش روی صندلی‌های سالن بخوابه اما اگه دستش رو بد گذاشته باشه خواب می‌ره، مگه نه؟» مجتبی با لبخندی کمرنگ تاییدش می‌کند و به او خیره می‌ماند.
مجتبی دلش می‌خواهد دست پرستارش را ببوسد و او هیچ وقت اجازه نمی‌دهد. پرستار باز نجوا می‌کند «می‌دونه که چقدر دوستش دارم.» مجتبی هنوز با لبخند به او زل زده است. پرستار رزمنده لشکر 10 سیدالشهدا مثل بقیه پرستارهای این آسایشگاه عاشق جانبازهاست، اگر نبود، شاید حتی یک لحظه هم طاقت دیدن بی‌تابی‌هایشان را نداشت. «ما که سعادت شهادت نداشتیم، دست کم حالا باید به بچه‌ها خدمت کنیم.» از 6 سال پیش تا امروز اصغری هم همراه با بچه‌های مرکز پیر شده، آنقدر شکسته که انگار همه با هم از کولاک گذشته‌اند.
مجتبی همه دغدغه‌های زندگی‌اش را بریده بریده، برایم تعریف می‌کند: «اگر خوب بشم، زن می‌گیرم.... موج که می‌یاد آدم روانی می‌شه .... من هی توی نمازهام شک می‌کنم که رکعت چندم بودم.... می‌خوام پول‌هام رو جمع کنم که بعد از مرگم نمازهام رو برام بخونن.... می‌خونن.... پدرم و مادرم فوت شده‌اند.... عید می‌رم خونه خواهرم.... مهمون می‌یاد...»
سید هم دلش می‌خواهد حرف بزند. او چند روز پیش از آسایشگاه فرار کرده است و حالا برگشته. «اینجا حتی یک‌بار سرم داد نزده‌اند، حتی یک‌بار تهدیدم نکرده‌اند، آره! فرار کردم اما بعد برگشتم به خاطر اینها برگشتم.»
پرستارش را نشان می‌دهد «ترسیدم اینها رو توبیخ کنند واسه همین برگشتم.» سید دیگر دلش نمی‌خواهد فرار کند، می‌پرسم: «آقا سید! به نظرت مردم آن بیرون، تغییر کرده‌اند؟» چند لحظه سکوت می‌کند: «مردم خوبند.»
سید دلش می‌خواهد از نوروز بگوید: «عید که بیاد می‌رم خونه مادرم، اونجا می‌شینم تلویزیون تماشا می‌کنم.» سید از لحظه موجی شدنش، انفجاری را به یاد دارد که پرتابش کرد روی زمین و ابری مهیب از آتش، بالای سرش گسترده شد.
محمد، جانبازی که فقط به زمین نگاه می‌کند، نوروز را خلاصه می‌کند: «عید یعنی شادی، حرف زدن، مهمانی رفتن، عیدی دادن به بچه‌ها، عیدی گرفتن» محمد هم ازدواج نکرده است دیگر کسی به ملاقاتش نمی‌آید، پدرش، ماه رمضان امسال فوت شده و مادرش هم چند سال پیش.
محمد اما هنوز صبح تا شب، چشمش به در آسایشگاه است تا آنها بیایند ملاقاتش.
مرد، بلند قد و لاغر و سبزه‌روست. «کی به شما عیدی می‌ده آقا محمد؟» با صدایی خفه پاسخ می‌دهد: «پدر و مادرم... بهم عیدی می‌دن» و همان وقت یکی از بچه‌ها یادش می‌افتد: «پدرت مگه امسال فوت نشد؟ مادرت هم همین‌طور که!» محمد جواب نمی‌دهد. برمی‌گردد روی تختش و دیگر با کسی حرفی نمی‌زند. اصغری می‌گوید: «گذشت زمان خیلی دردناکه، بچه‌ها پدر و مادرشان را از دست می‌دهند، خیلی‌ها که مجردند دیگر ملاقات‌کننده‌ای ندارند، تنها می‌شوند.»
باید از جنس آنها باشی
اصغری دلش نمی‌خواهد با پرسش‌هایم از لحظه موجی شدن، جانباز‌ها را برنجانم، «هر کدام از اینها یک شیر بیشه بوده‌اند، هرکدامشان یک بزرگ‌مردند، خیلی‌ها بسیجی بوده‌اند، تخریبچی، آرپی‌جی‌زن، تیربارچی. باید حواس‌مان به همه‌شان باشد.»
حواس او و بقیه پرستارها، همیشه پی بچه‌هاست. حواس او، با بچه‌ها توی حیاط راه می‌رود، سیگار می‌کشد، روی تخت کنارشان می‌نشیند، بین راهرو‌ها قدم می‌زند و تو دلتنگی‌ها و گریه‌هایشان شریک می‌شود. غروب او و رفقایش، سوغات آسایشگاه را به خانه می‌برند، سوغات آسایشگاه بار غمی است که از اعضای خانواده پنهانش می‌کنند، خستگی است که به رویشان نمی‌آورند، بغضی است که نمی‌خواهند هیچ وقت گریه شود و دیگران را برنجاند و گاهی هم کبودی‌های سر و صورت یا شکستگی بینی است و... اصغری آخری را انکار می‌کند. «تجربه به من می‌گوید: آنها در سخت‌ترین شرایط هم همه چیز را می‌فهمند، به مرور زمان به عنوان پرستار می‌فهمی در شرایطی که یکی از بچه‌ها در وضع بحرانی قرار گرفته یا تغییرات دارویی باعث پرخاشگری‌اش شده، طوری جاخالی بدهی که ضربه‌ای توی صورتت نخورد» بعد می‌گوید «حتی اگر بزنند هم ما هیچ وقت دلخور نمی‌شویم، اینجا کینه معنی ندارد. مگر برادرها وقتی با هم دعوا می‌کنند از هم کینه به دل می‌گیرند؟ این همان رابطه است.»همکارش حمید دهقانی هم وقتی از احتمال کتک خوردنش می‌پرسم، به کاغذهای روی میز و اسامی جانبازها نگاه می‌کند «خب وقتی می‌دانی این کارش دست خودش نیست، نمی‌توانی ناراحت شوی.»
یکی از جانبازها صدایش می‌کند: «به دست‌هام کرم بزنم؟» دهقانی می‌گوید:«آره، بزن» آن دیگری سیگار می‌خواهد. «سیگار برای سلامتیت ضرر داره.» دهقانی به یکی از بچه‌ها لبخند می‌زند «این آقا فولاد، ما را پدر صدا می‌کند، به پرستارهای خانم هم می‌گه مادر.»
پرستارهای بیمارستان نیایش، مثل پدر و مادرها، فکر بچه‌ها را نگفته می‌خوانند، دهقانی می‌داند کدام یک از بچه‌ها خشمش را مشت می‌کند و مشتش را آنقدر محکم به دیوار می‌کوبد که جایش گود می‌افتد، می‌داند کدام یک دلش هوس سیگار کرده است و کدام به خودکشی فکر می‌کند یا دنبال خلوتی می‌گردد برای گریستن. اصغری می‌داند کدام یک از بچه‌ها شب‌ها کابوس می‌بیند و مثل بید می‌لرزد و دلش می‌خواهد کسی صدایش بزند «آرام باش، ما اینجاییم.»، می‌داند کدامشان آرزو دارد با معجزه‌ای شفا بگیرد و داماد شود، می‌داند کدام دلش می‌خواهد برود مشهد و کدام یکی از غربتش در لحظه تحویل سال، غمگین شده و باور کرده دیگر کسی به ملاقاتش نخواهد آمد. «گاهی باید زبان‌شان را ترجمه کنی.... ما فقط رنگ لباس‌هایمان با هم فرق دارد وگرنه همه از یک جنسیم.»
از پرستارها درباره نوروز می‌پرسم، هر دو از سفره هفت‌سینی تعریف می‌کنند که وسط سالن می‌اندازند و کارمندان مرکز و جانبازها دورش جمع می‌شوند و گوش به زنگ «یا مقلب‌القلوب والابصار» می‌مانند.اصغری از خاطره نوروزهای گذشته حرف می‌زند. همه مراسم سال‌تحویل ـ که ما ایرانی‌ها برایش لحظه‌شماری می‌کنیم ـ یکی 2 دقیقه بیشتر نیست، اما بعضی از کارکنان مرکز، خانواده‌هایشان را وقت تحویل سال به بیمارستان می‌‌آورند تا همان یکی 2 دقیقه را هم با بچه‌هایی که مرخص نشده‌اند و تنها مانده‌اند، شریک شوند.
اشکش را پنهان می‌کند «تا وقتی کسی از جنس بچه‌ها نباشد، نمی‌تواند به آنها کامل و درست خدمت کند، باید تجربه‌هایشان را لمس کرده باشی تا بفهمی چه احساسی دارند. مثل همین حالا که من نتوانستم جلوی اشک‌هایم را بگیرم، شاید اگر روان‌شناسی غریبه و خارج از مرکز مرا می‌دید می‌گفت این آدم کنترل احساسی ندارد. اما او چه می‌داند این احساس، تا چه حد عمیق است؟»نرسیده به حیاط یکی از جانبازها پی‌ام قدم تند می‌کند: «باز هم بیا، به ما سر بزن.» رو بر می‌گردانم تا او و همرزم‌هایش را که بدرقه‌ام آمده‌اند ببینم، نمی‌دانم چند تا از آنها برای نوروز به خانه بر‌می‌گردند تا سفر بروند، تلویزیون تماشا کنند، عیدی بگیرند، با مهمان‌ها گپ بزنند یا.... نمی‌دانم کدام یکی آنقدر تنها شده است که لحظه سال‌تحویل در بیمارستان بماند و سر سفره هفت‌سینی که در یکی از سالن‌ها انداخته می‌شود، بنشیند.
از در سبز فلزی که می‌گذرم، وارد دنیای دیگری شده‌ام، دنیایی که در آن، جنگ تحمیلی برای خیلی‌ها ، بیش از 2 دهه پیش، تمام شده است.

 _{هزار باره کار تمام شده بود ...}

برای مرجع روی عنوان کلیک کنید

  یک استاد دانشگاه در آمریکا که هفته گذشته برای شرکت در همایشی درباره جنبش اشغال وال استریت به تهران سفر کرده است ، پس از بازگشت به آمریکا نتایج مشاهدات خود از این همایش را بیان کرد.
به گزارش عصر ایران خانم " هیثر گاوتنی " استاد جامعه شناسی در دانشگاه فوردهام نیویورک که هفته گذشته به همراه 3 استاد دیگر آمریکایی برای شرکت در همایش دو روزه " واکاوی جنبش فتح وال استریت " به تهران سفر کرده بود پس از بازگشت به آمریکا اظهار داشت که در این همایش سخنانی شنیده است که برایش عجیب بود و مغایر با واقعیت های جامعه آمریکا و جنبش وال استریت بوده است.
این استاد دانشگاه که خود نیز از فعالان جنبش اشغال است ، به فاکس نیوز گفت : " وقتی در ابتدا دعوت نامه دریافت کردیم درباره انگیزه ها و اهداف برگزار کنندگان این همایش شک و تردید داشتیم اما وقتی 30 سوال اصلی این همایش را دیدیم به این نتیجه رسیدیم که برگزار کنندگان یک پروژه مشروع و معقول برای بررسی این پدیده دارند ودعوت به شرکت در این همایش را پذیرفتیم.
با این حال این استاد دانشگاه آمریکایی می افزاید که در جریان همایش سخنرانی هایی شنیده است که از نظر او کاملا با آنچه که در جامعه آمریکا می گذرد مغایر است و حاکی از عدم شناخت و سوء برداشت عمیق برخی اساتید و صاحب نظران ایرانی از وضعیت و اهداف جنبش اشغال وال استریت در آمریکاست .
وی در ادامه با اشاره به برخی برداشت ها از ایران درباره اینکه این جنبش " پایانی برای آمریکا " و یا " پایانی برای نظام سرمایه داری " است افزود : این جنبش بر ضد آمریکا نیست بلکه بر ضد نابرابری های اقتصادی و سیاسی است و در پی براندازی نظام لیبرال سرمایه داری نیست بلکه در پی اصلاح نابرابری هاست .
وی گفت : " من فکر نمی کنم هیچ کدام از ما فعالان این جنبش بر این باور باشیم که این جنبش برای نابودی نظام سرمایه داری است اما قطعا این جنبش می تواند نشانگر وجود برخی مشکلات درون این سیستم باشد ... ما یک نابرابری عمیق سیاسی و اجتماعی داریم .
خانم گاوتنی افزود : برگزار کنندگان همایش تلاش داشتند تا تایید برداشت های خود از جنبش اشغال وال استریت را از زبان ما بگیرند .
این استاد دانشگاه آمریکایی در پاسخ به سوال فاکس نیوز درباره اینکه وقتی چنین شرایطی برای این همایش برقرار بوده چرا این دعوت را پذیرفته ؟ گفت : کمترین فایده حضور ما در این همایش این بود که تلاش کردیم با ارایه اطلاعات صحیح سوء برداشت آنها را برطرف کنیم.
وی افزود : یکی از سوء برداشت های ایرانیان از این جنبش این است که رسانه های آمریکایی به این جنبش بسیار دید منفی دارند و حتی رسانه های آمریکایی قادر به پوشش واقعی آنچه که درون این جنبش می گذرد ، نیستند.
این استاد دانشگاه در ادامه افزود که ایرانیان و دانشجویان ایرانی بسیار کنجکاو بودند تا درباره نحوه زندگی در جامعه آمریکا اطلاع کسب کنند.
 

برای مرجع روی عنوان کلیک کنید

   در روزگاری که رفتن به جنگ ملت ها و یا از نگاهی دیگر دفاع ملت ها دیگر کمتر با توپ و تانک است و نبرد خلاصه می شود در فعالیت های سایبری و رسانه ای و صد البته فضای نبرد هم از خاکریز جبهه ها و سنگربندی ها منتقل شده است به روی پشت بام ها و دیش ها و آنتن های گیرنده و سیگنال های تلویزیونی ، این یک تراژدی خواهد بود اگر یک ملت از سلاح و زمین نبرد کم بیاورد و ضعفش آنچنان عیان شود که با چند حرکت تاکتیکی بی آنکه بفهمد یا خوب درک کند آنچنان مقهور فرهنگ و حتی بی فرهنگی ملل متخاصم شود که خیلی راحت و زود بتوان بر شیپور پایان کارزار البته به سود دشمن دمید .

زیاده سیاه نمایی نکرده ایم ! اگر بگوییم آنچه آمد شرحی است بر حال زار این روزهای ما.

ژنرال های رسانه ای ما یا همچنان در فضای دهه 60 و 70 سیر می کنند و یا هنوز به این باور نرسیده اند که حالا آنان در صف نخست نبردند.

حالا که شب ها فارسی وان و من و تو و بی بی سی برایمان در باکس های متعدد خوراک تهیه می کنند یکی آکادمی موسیقی آن خواننده کاباره های قبل از انقلاب راه انداخته و یا زنان و مردان غریبه را به خانه یکدیگر به شب نشینی می فرستد یا آن بنگاه سخن پراکنی آنقدر خبرهایش را به صورت حرفه ای تکرار می کند که دیگر باورمان می شود که اسد دیکتاتور است و اوباما فرستاده نجات از سوی خداوند متعال یا آن دیگری که آنقدر خیانت های زن و شوهری را به رخمان می کشد که کم کم یادمان می رود که اینجا ایران است و ما مسلمان! رسانه ملی ما اما هنوز در دهه 60 و 70 سیر می کند و همچنان بر این اندیشه استوار که با "نصر الله رادش و سعید آقاخانی "ساعت خوش راه بیاندازد" و با خان دایی جون خان دایی جون مردم را میخکوب مانیتور تلویزیون کند.

هنوز فکر می کنند با این سریال هایی که نام طنز دارند و ما البته هر چه گشتیم چیزی جز حرف های بی ربط و شوخی هایی که صدها بار در فیلم ها و سریال های دهه هفتاد دستمالی شده اند چیزی ندیدم می توانند به نبرد آن رسانه ها بروند.

یا سریال هایی می سازند که عالم و آدم را از هرچه هست و نیست سیر می کنند و هر شب مردم دستمال به دست را به پاک کردن گوشه چشمانشان مشغول می سازند و دست آخر آنچنان شور ماجرا در می آید که 30 قسمت پایانی را قیچی می کنند و با ماستمالی سرو ته برنامه را هم می آورند و یا اینکه مثلا طنز می سازند و عالم هنر را درباره مفهوم طنز و طنازی به شکی عظیم فرو می برند.

در این میان البته تمام انتقادها هم روی یخ نگاشته می شوند و هیچ وقت و هیچ کجایی توفیقی از جنس توجه نمی یابند که لابد همه سیاه نمایی می کنند و مقصودشان سیاسی است.

حالا این چه انتظاری است که می خواهند مردم به آن برنامه های باکس بندی شده بر روی حساب و کتاب ،توجه نکنند و سریال های 3 ریالی وطنی را ببینند خود یک طنزی است که اگر طنازان رسانه ملی بر اساس آن برنامه بسازند بی شک مخاطبانی بیش از حد تصور و یا لااقل بیش از 2 سریال مثلا طنز شب های اخیر خواهد داشت.

شاید هم اگر بخواهیم خوش بین باشیم ذهنشان فارغ از این تفکر است که اگر برنامه ها برنامه های خوبی باشد و بر اساس متون فاخر و حرفه ای دیگر نیازی به برادران محترم ناجا نیست که خطر به جان بخرند و با راپل دیش ها را از پشت بام ها جمع کنند که اگر آنچنان که نوشتیم شود و رویایمان محقق گردد خود مردم دیش ها را از پشت بام ها پرت خواهند کرد.

ناگفته پیداست که این سریالها اگر چه لقب و صفت 3 ریالی یافته اند اما بودجه های صدها میلیونی را به خود اختصاص داده اند.
نکته آخر اینکه می دانیم این نقد نیز چون سایر نقدها بر روی یخ نوشته شده است اما گفتیم که گفته باشیم.همین!