در دوران بـــرزخی ...

      وقتی رویکردهای مدیریتی دکتر احمدی نژاد و برخی دولتمردان را مورد توجه قرار می‌دهیم، هم درسیاست مردم داری و هم در رویکردهای بین المللی ایشان مواردی می بینم که برداشت تناقضهای ملموسی از آنها می شود و نه تنها برای نخبگان و خواص مردمی (نه خواص دولتی) قابل قبول نمی تواند باشد، بلکه برای عوام نیز ابعاد واقعی این رویکردها ملموس نمی نماید. در درون جامعه اسلامی خودمان، باشعار عدالت به صحنه می آئیم ولی در نهایت با رفتارهای گزینشیمان چنان می نمائیم که انگار عد الت شعاری بیش برای به قدرت رسیدنها نبوده است.
از فساد جریان مرفه جامعه فریاد می نمائیم ولی وقتی به هم تیمی ها می رسیم، نه تنها عزلشان نمی نمائیم و بلکه از آنها دفاع هم می نمائیم و با نام شهدای عدالت از آنها یاد می کنیم.
از مهرورزی ومهربانی بامردم سخن میگوئیم و خود را خادم مردم معرفی می کنیم ولی وقتی طیفی از همین مردم منتقد رویه مدیریتی ما می‌شوند، به آنها برچسب می زنیم. از آمار خدمات و مراجعه کنندگان سی میلیونی با افتخار حرف میزنیم و درکمال انصاف! اینهمه درد و مشکل را تعبیر به تعامل بامردم می نمائیم ولی بامدیران زنجیره ای شبیه خود، عملاً مردم را بازی می دهیم و از این اداره به آن اداره و آخرهم به بی خیالی تشویق می کنیم. از نرخ تورم یک رقمی سخن می گوئیم ودرحضور رهبر فرزانه از دغدغه اشتغال مردم وجدیت در آن سخنها می گوئیم ولی سرآخر می بینیم که گاه یک ساعت کار را به حساب اشتغال گذاشته ایم.

 

پیغام خدا به دیکتاتورها!