کـــار خُــــدا ...
کـــار خُــــدا ...
پادشاهی بود که حساب وُ کتاب سرش میشد وُ برخلاف خیلیها اهل «حـــرف حـسـاب» بود. یکروز که تو فکر رفتار وُ گفتار وزرای خودش بود، به فکرش رسید که اول از وزیر اعظم شروع کنه، بعد بقیه وُزرا ؛ آخه انتخاب اونا به عهده-ی نخست وزیر یا بقول قدیمیآ ، وزیر اعظم بود ، پس لازم بود که اونو درست وُ حسابی مَحَک بزنه وُ ببینه که «چند مَرد حلاجه» ... به اون گفت : سه تا سؤال ازت دارم وَ تا فردا وقت داری جواب بدی. سؤالها اینه :
1_خداوند متعال چی میخوره؟
2_ چی می-پوشه؟
3_ کارش چیه؟
وزیر اعظم هر چی فکر کرد ، نتونست جوابی پیدا کنه ؛ بالاخره تصمیم گرفت از نوکر پیرش بپرسه ، آدم سَرد وُ گرم چشیده-ای که اهل چند وُ چون بود وُ وقتهای بیکاریش ، خصوصا شبها رو با عبادت وُ تفکر میگذروند. سالهای سال هم بود که تو اون خونواده خدمت کرده وَ به همه ثابت شده بود که آدم دانا وُ فهمیده-ایه ، اسمش هم «سلیم» بود.
وزیر اعظم ، در خلوت ، راجع به سؤالهای پادشاه با سلیم صحبت کرد وُ ازش کمک خواست. اون هم طولی نکشید که جواب سؤالهای پادشاه رو به وزیر اعظم گفت.
فردای اونروز ، وزیر بخدمت پادشاه رفت ، سلیم رو هم با خودش برده بود که اگه لازم شد به شاه نشون بده که بعله ، نوکر خونه-زاد ما سَرش به تنش می-ارزه ، بلکه از این «مُفت-خورهای درباری» هم یک سَر وُ کله بالاتره! ...
شاه وقتی جواب سؤالها رو شنید ، سری تکون داد وُ گفت :
_ وزیر اعظم ، این جوابها رو تو پیدا نکردی. اگه راستش رو بگی «در امانی» ، و گر نه ...
_ فدای خاک پای قبله-ی عالم! کی جرئت داره خلاف به عرض مبارک همایونی برسونه! اونم با این هوش وُ ذکاوت مقام عظمای سلطنت ... حقیقت قضیه اینه که تمام جوابها رو همین آقا «سلیم» دادن.
_ خَب ، سلیم ، خودت یکبار جواب سؤالها رو به ترتیب بگو ببینیم چی در چَنته داری.
_ جواب اول: خداوند رحیم ، غم بنده-هاشو میخوره. جواب دوم : خداوند غفار الذُنوب، گناهان بندگانش را می-پوشاند. جواب سوم : کار خدا عمل به «حکمت»-ست ...
_ یعنی حکمت او این بوده که تو به داد وزیر اعظم برسی وُ او را از معزول شدن نجات دهی ؛ از این به بعد تو در خفا ، برای حفظ آبروی وزیر اعظم ، مشاور وُ راهنمای او باش ، هر چند اگر آبروی سلطنت در میان نبود ، باید او را کنار میزدم وَ ترا جاشین-ش میکردیم!!! ...
نـــوشـتـــه : عـبـــد عـــا صـی