مرد حُر محکم ز و ِرد ِ «لاتخف» / ما بمیدان سر بجیب، او سَر به کف 
 مرد حر از لااله روشن ضمیر / می-نگردد بنده? سلطان وُ میر 
 مرد حر چون اشتران باری برد / مرد حر باری برد خاری خورد 
 پای خود را آنچنان محکم نهد / نبض رَه از سوز او بر می جهد 
 جان او پاینده تر گردد ز موت / بانگ تکبیرش برون از حرف وُ صوت 
 هر که سنگ راه را داند زُجاج / گیرد آن درویش از سلطان خراج 
 گرمی طبع تو از صهبای اوست / جوی تو پرورده? دریای اوست 
 پادشاهان در قباهای حریر / زرد رو از سهم آن عریان فقیر 
 ِسرّ ِ دین ما را خبر ، او را نظر / او درون خانه ما بیرون در 
 ما کلیسا دوست ، ما مسجد فروش / او ز دست مصطفی پیمانه نوش 
 نی مغان را بنده ، نی ساغر بدست / ما تهی پیمانه، او مست الست 
 چهره گل از نم او احمر است / ز آتش ما دود او روشنتر است 
 دارد اندر سینه تکبیر اُمَم / در جبین اوست تقدیر امم 
 قبله? ما گه کلیسا ، گاه دیر / او نخواهد رزق خویش از دست غیر 
 ما همه عَبد فرنگ، او عبدُهُ / او نگنجد در جهان رنگ وُ بو 
 صبح وُ شام، ما به فکر ساز و برگ / آخـِر ما چیست تلخیهای مرگ 
 در جهان بی ثـُبات او را ثبات / مرگ، او را از مقامات حیات 
 اهل دل از صحبت ما مُضمحل / گل ز فیض صحبتش دارای دل 
 کار ما وابسته? تخمین وُ ظن / او همه کردار وُ کم گوید سخن 
 ما گدایان، کوچه گرد وُ فاقه مست / فقر او از لااله تیغی بدست 
 ما پر کاهی اسیر گرد باد / ضربش از کوه گران جوئی گشاد 
 مَحرم او شو ز ما بیگانه شو / خانه ویران باش وُ، صاحب خانه شو 
 شـِکوه کم کن از سپهر گرد گرد / زنده شو از صحبت آن زنده مرد 
 صحبت از علم کتابی خوشتر است / صحبت مردان حـُر آدم گر است 
 مرد حـُر دریای ژرف و بیکران / آب گیر از بحر وُ نی از ناودان 
 سینه? این مردمی جوشد چو دیگ / پیش او کوه گران یک توده ریگ 
 روز صلح آن برگ وُ ساز انجمن / هم چو باد فرودین اندر چمن 
 روز کین آن مَحرم تقدیر خویش / گور خود می کندَد از شمشیر خویش 
 ای سرت گردم گریز از ما چو تیر / دامن او گیر و بیتابانه گیر
 می-نَروید تخم دل از آب وُ گل / بی نگاهی از خداوندان دل 
 اندر این عالم نـَیـَرزی با خسی / تا نیاویزی بدامان کسی 

« اقـبال لاهـوری »