خبرآنلاین، وبلاگ زائری، محمدرضا : برگزاری هفته فیلم وحشت در شبکه تهران سیمای جمهوری اسلامی! موجب حیرت و تعجب فراوان بود و متأسفانه در میان اخبار پرسروصدا گم شد.
 این رویداد نامبارک بهانه-ای است تا پرسشهایی جدی به میان آید مانند این که مگر خطرات و آسیب های روانی فیلم های وحشت زا قابل تردید است؟
 و این که چرا نگاه سنتی دین داران، خشونت یا عصبانیت یا وحشت را که بسیار مخرب و آسیب زاست به اندازه برهنگی و مسایل غیر اخلاقی بد نمی دانند؟ در حالی که گاه آثار و عواقب سوء آن تا سالها برطرف نمی-شود و نتایج و پیامدهای بسیار منفی روحی دارد و چه بسا همین آسیب ها زمینه ساز برخی انحرافات اخلاقی هم باشد!
 روایات عجیب و نگران کننده ای که در مورد عصبانیت و خشم داریم - در حالی که کمتر مورد توجه قرار می گیرد - بسیار جدی تر از برخی مضامین است که معمولا تکرار می شود و در رسانه ها مطرح می گردد.
 در ادبیات دینی و روایات معصومین علیهم السلام معمولا تهدید غضب و شهوت ( یعنی انحراف دو قوه و قدرت انسانی ) با هم ذکر می شود. در حالی که برخورد ما با این دو موضوع همیشه با اختلاف سطح بسیار همراه است ، موضوعات غیر اخلاقی و مسأله شهوت را بسیار زشت و ناروا می دانیم ( در حدی که گاه جوازات شرعی را هم تحمل نمی کنیم ) اما موضوعی مثل عصبانیت و خشم و غضب را نه تنها این قدر بد نمی بینیم بلکه گاه به شکل احمقانه-ای نشانه مردانگی و طبیعت مردی می دانیم!
 شبکه تهران هفته فیلم وحشت را رسما و علنا تبلیغ می کند و فیلمهایی را به نمایش می گذارد که کارگردان یکی از آنها گفته من این فیلم را طوری ساخته-ام که احساس اضطراب و ترس تا چند روز بیننده را رها نکند!
 چنین فیلمی به راحتی از سیمای جمهوری اسلامی پخش می شود و نه مدیران ارشد یا ناظرپخش و نه مسؤولان کشور و بزرگان و علما هیچیک احساس نگرانی شدید نمی کنند ، اما خدا نکند در همین سیمای جمهوری اسلامی ایران فیلمی پخش شود که در لحظه ای از آن - فقط چند ثانیه - دست وبازوی زنی پیدا باشد!  با ترویج برهنگی همه کشور به هم می ریزد و همه از بر باد رفتن ایمان و دیانت مردمان احساس خطر می کنند، اما با ترویج اضطراب و وحشت کمتر کسی نگران می شود!
 چرا آسیب های روانی مانند وحشت و اضطراب را به اندازه برهنگی اثرگذار و ناپسند نمی دانیم ؟
 قطعا مدیران شبکه تهران نماز می خوانند و مدعی دینداری هستند اما آیا در برابر آسیب هایی که همین شبها به مخاطبان -مخصوصا کودکان و نوجوانان -وارد کرده اند احساس مسؤولیت شرعی می کنند؟
 چرا در مورد موضوعی مانند برهنگی تصور خلاف شرع بودن داریم اما در مورد آفتی مثل خشم چنین نمی اندیشیم در حالی که فرموده اند : "الغضب مفتاح کل شر / خشم کلید همه بدی هاست "
 چگونه است که در عرف اجتماعی مذهبی-مان آسیبهای روانی چون اضطراب و افسردگی و ترس را خلاف شرع و ضد-دین نمی دانیم و دینداری را به سطح نازل امور ظاهری فروکاسته ایم؟
 بسیار در این باره اندیشیده-ام ( لااقل سالهاست به خاطر بحث حجاب به طور جدی ذهنم درگیر این موضوع است ) و غیر از پاسخ های کلی و عمومی به جواب-هایی هم رسیده-ام که متأسفانه اکثرا بسیار ناخوشایند است و ترجیح می دهم مطرح نکنم و به قلم نیاورم!  

 تهیه وَ تدوین : عـبـــد عـا صـی