گفتم که عُمر ماه صَفَر رو به آخر است / دیدم شروع محشر ِ کبرای دیگر است

 گردون شده سیاه وُ، فضا پر زدود وُ آه / تاریک تر ز عرصه-ی ِ تاریک محشر است

 گرد ِمَلال بر رخ اسلام وُ مسلمین / اشک عزا به دیده زهرای اطهر است

 گفتم چه روی داده که زهرا زند به سر / دیدم که روز، روز عزای پیَمبَر است

 پایان عُمر سَید وُ مولای کائنات / آغاز دور غربت زهرا وُ حیدر است

 قرآن غریب وُ فاطمه از آن غریب تر / اسلام را سیاه به تن، خاک بر سر است

 روی حسین مانده به دیوار بی کسی / چشم حَسن به اشک دو چشم برادر است

 ای دل بیا وُ گریه زینب نظاره کن / مانند پیروُهن جگر خویش پاره کن

 زهرا به خانه وُ مَـلـِک الموت پشت در / از بهر قبض روح شریف پیامبر

 از هیچ کس نکرده طلب اذن وُ ای عجب / بی اذن فاطمه نَنَهد پای پیش تر

 با آن که بود داغ پدر سخت، فاطمه / در باز کرد وُ اشک فرو ریخت از بَصَر

 یک چشم او به سوی اجل چشم دیگرش / مَحو نگاه آخر خود بود بر پدر

 اشک حَسن چکیده به رُخسار مصطفی / روی حسین بر روی قلب پیامبر

 دیگر نداشت جان که کند هر دو را سوار / بر روی دوش خویش به هر کوی وُ هر گذر

 زد بوسه ها به حَلق حسین وُ لبِ حسن / از جان وُ دل گرفت چو جان هر دو را به بر

 هر لحظه یاد کرد به افسوس وُ اشک و آه / گاهی ز طشت وُ گاه ز گودال قتلگاه